Sâta a-o contegnûo

Pagina:Pinocchiu2019.djvu/151

Da Wikivivàgna
28

U Pinocchiu u cuinta a ese fritu inta puela cumme ‘n pesciu.


Inte quella cursa despiâ, ghe fü ün mumentu teribbile, ün mumentu intu quæ u Pinocchiu u se credette persu: perché bezögna savei che l’Alidôu (questu u l’ea u numme du can mastin) a força de curî e curî, u l’aiva quæxi aciappòu.

Baste dî cho-u mariunettu u se sentiva derê ün parmu l’ansciâ affanuzu de quellu bestiaçça e u ne sentiva sciña a vanpâ cada de sciüsciæ.

Pe so buña furtüña a ciazza a l’ea ormai vexiña e u mâ u se vedeiva li a pochi passi.

Cumm’u fuì insci-a ciazza, u mariunettu u fe’ ‘n beliscimu schittu, cumm’aviæ pusciüu fâ ‘na rænetta, e u l’andò a cazze ‘nte l’ægua. U l’Alidôu invece u vueiva fermâse; ma rebelòu da l'asbriu da cursa, u l’intrò ‘nte l’ægua lê ascì. E quellu desgraçiòu u nu l'ea bun a nüâ; cuscì u cumençò sübbitu a fâ bulezzu cu-e çanpe pe stâ a galla: ma ciü u bulezava, e ciü u l’anava cu-a testa sutt’ægua.

Quand’u misse turna a testa de föa, u povou can u gh’aiva i öggi stralünæ e pin de puiia e, baiandu, u criava:

— Negu! negu!

— Creppa! — ghe rispuze u Pinocchiu da luntan, ch’u se veddeiva ormai següu da ogni péigu.

— Agiüttime, Pinocchiu câu!... sarvime da-a morte!... —