Sâta a-o contegnûo

Pagina:Pinocchiu2019.djvu/11

Da Wikivivàgna

— Mustru l’abachin a-e furmigue.

— Bun pru ve faççe.

— Chi v’ha purtòu da mi, cunpâ Geppettu?

— E ganbe. Ei da savei, meistru Tôgnu, che sun vegnüu da vui pe dumandâve ‘n piaxei.

— Èiveme chì, pruntu a servîve — resegundò u bancâ îsànduse insce-e zenugge.

— Ancö m’é ciüvüu intu çervellu ün’idea.

— Sentimmula.

— Ho pensòu de fâme ‘n bellu mariunettu de legnu; ma ün mariunettu maavegiuzu ch’u sacce ballâ, scrimî e fâ i sati murtali. Cun questu mariunettu vöggiu gjâ[1] u mundu, pe guâgnâme ün toccu de pan e ün gottu de vin: cose ve ne pâ?

— Brâu Pulentiña! — criò a sollita vuxiña che nu s’acapiva de dund’a sciurtisse.

A sentîse ciammâ Pulentiña, cunpâ Geppettu pi-a futta u végne russu cumme ‘n peviun, e gjanduse versu u bancâ u ghe disse inbestialiu:

— Perché m’ôfendéi?

— Chi l’é che v’ôfénde?

— M’ei ditu Pulentiña.

— Nu sun stætu mi.

— Stemm’in pô a vedde che saiô stætu mi! Mi diggu che sei stætu vuî.

— Nue!

— Scie!

— Nue!

— Scie!

  1. A j doppu c e g bezögna fâla sentî: cfr. u mangiâ (sust.) e u mangjâ (ind. füt. 3a s.).