Piaggio M. - Poesie 1846/Esopo Zeneize/L'Erboo de Röve e l'Erboo de Meì

Da Wikivivàgna
Esopo Zeneize de Martin Piaggio
L'Erboo de Röve e l'Erboo de Meì
[p. 127 modifica]

FOA LXXIII.


L’Erboo de Rove, e l’ Erboo de Meì.


Un Boggio d’Ave aveiva fæto o nïo
Drent’ûn erboo de Röve sperunsïo
In mezo d’ûn gran prôu
Da tant’erboi de frûta circondôu,
E fra i atri ûn sûperbo Meì pippin ,
Con in tæra ûn tappëto tûtto pin
De belle scioette d’ogni qualilæ,
Dove i Ave inzegnose
Ghe stavan drento ascose,
E ne sciortivan tûtte imbalsamæ,
E càreghe d’amê pe andâlo a mette
E impîne e so scimmetriche cellette.

L’Erboo de Röve vistose onorôu
Da ûn popolo indûstrioso e tûtto induôu,
Sentindose adüçïo
Da quello poco amê,
O s’ëa fêua d’ogni moddo insûperbïo,
E tûtto pin de lê
De sosta e de morbin
Ciû grazie o no façeiva a-i so vexin.

O Meì, ghe disse ûn giorno ûn pö angosciôu:
Compagno cäo, per cose ti hæ montôu
Tant’aja, e ti è vegnûo coscì orgoglioso?...
Per l’amê forse, che ti tegni ascoso?
Ma questo o non è to, l’ha fæto i Ave,
Lasciâ dunque, mincion, quello ton grave
Che ti te dæ, perchè o no te conven,
Spëgite ûn pittin ben,

[p. 128 modifica]

Ciù tosto, amigo cäo,
Pensa a addüçî o to frûto coscì amäo,
Scartôu da tûtto o mondo
Solo mangiôu dall’animâ ciù immondo;
Quando e Ave o sûssiän
E i Ommi ne gûstiän, .
Vegnindo comme noî d’ûtilitæ,
Soffriemmo in ti ûn granin de vanitæ.

Quanti e quante ghe son sûperbi in grande,
Che ghe pâ d’ëse amê, ma son vee giande!