CAP. XXIV.
97
s’oscürià u sû, e a lünha a nu dâ ciü a so lüxe, e cazziàn
ê stelle da u sê, e ê putense di sê sân scrullæ.
30 Allùa cumparià in sê u segnu du Figgiu dell’ommu, e allùa tütte e tribü da tæra se battiàn u petu, e vediàn u Figgiu dell’ommu vegnî in sce nüvee du sê cun gran putensa e maestæ.
31 E u mandià i so angei cu a trumba e gran vuxe, e radüniàn i so elætti da i quattru venti, da ün’estremitæ di sê all’âtra.
32 E dall’ærbu de figu imparæ questu paragun: quandu u rammu u sâ vegnüu tenëu e spuntan ê feugge, vuì seì che a stæ a l’è vixinha.
33 Cuscì anche vuì quandu vedieì tütte queste cose, sacciæ cu l’è vixin â porta.
34 In veitæ ve diggu che nu passià questa generasiun, finchè tütte queste cose nu seggian successe.
35 U sê e a tæra passiàn, ma ê mæ parolle nun peuan preterî.
36 Quantu poi a quellu giurnu e l’ùа nisciün a sa; mancu i angei du sê, feua che u Puæ sulu.
37 E cumme l’è stætu a i tempi de Nuæ, e cuscì sâ a vegnüa du Figgiu dell’ommu.
38 Perchè scicumme ne i giurni avanti a u dilüviu i ommi se ne stavan mangiandu e bevendu, e spuzandu