Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/84

Da Wikivivàgna

33
No, ghe responde Otton, no se costumma
Tra noî de fá sta sciorte de viltæ:
A scarlazzáte in cangio mæ ra ciumma
Vegnirà chi ha i mostassi ciù affiræ:
S'ha da domà ra testa chi te fumma,
O vœuggio lascià chì l'añima mæ.
Repiggia Argante: Olà, tanto ardimento?
Aoura me leverò sto frosciamento.

34
Da un villan comm'o l'era, in questo o vôze
Ro sò cavallo per passághe adosso:
Ro Françeize chi vè fâse ste cose
O fuzze, e in tro schiffî, ghe scascia un osso,
E o ghe fa un pittin ciù suná re pose
Tanto ro corpo o ghe tirò a bordosso.
Ma che særve? se mentre o l'è ferîo,
In cangio de caglià l'è ciù sfrenîo?

35
Strenze ra brilla Argante, e ciù astizzaoù
O ro torna azzuffâ, ma così presto,
Che ro meschin restò comm'incantaoù,
E o te ghe dà un spoincion, che mêzo pesto
O ro lasciò lì in terra accoregaoù.
Un corpo de desgrazia paro a questo
In tro sangue o ghe fê tanto sciaratto,
Che un po ciù o se ne và a parlá a Pilatto.

36
Ni contento de questo, o và sto bôja
Sotta a i pê dro cavallo a maxinâro,
E o dixe: Vegnî a veì, corpo d'ancroja!
Comme a i superbi ra creanza imparo.
Ma Tancredi scordaouse dra sò giôja,
Visto ch'o n'è zà un caxo da sprexáro,
O se cianta lì færmo de propoxito
Per corrêze a ra mêgio o sò spropoxito.

37
O se fa avanti, e crìa. Porco da gianda,
Figgio d'un pô per un! così se ven
Con tutta sta to barba veneranda
A fá ferri, a scombatte sciù sto tren?
Se ti credessi aveì piggiaoù l'Olanda,
Ti t'inganni: ciù tosto te conven
De laoude in cangio uña vergœugna eterna,
Chi te sottærre sotta a uña caverna.

38
Ro Pagan, no sì tosto o l'ha sentîo
Sto parlá, ch'o se fa vegnî a ra bocca
Ra scciumma, e o l'incomença a dî; perdio
Perdio Bacco Baccon! Così no sbocca
Quando ro tempo è neigro, e nuvorîo,
Ro furmine d'in çê, che zù o trabocca,
Comme questo gran diavo in tro parlâ
O fa quella sò voxe ressuná.

39
Ma doppo che l'un l'átro mattrattæ,
Se son comme Camalli, ognun s'affira,
A ro cavallo dan dre speronæ,
Se piggian tutti doî drîta l'amîra.
Muza te ro demando in caritæ,
Ciù forza, e voxe a ri mæ versi inspira
Tanto che posse chì tutte descrive
D'esto mená de moen l'idee ciù vive.