Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/42

Da Wikivivàgna

19
Pœuscia a responde, ma da drîta a finze,
Vendendo dre vescighe per lanterne:
Aimè (e un sospiro a trà, chi vâ per chinze)
D'est'ommo, a dixe, n'ho re spezzie eterne!
Solo a veiro, o me fa vegnì re grinze:
Ninte gh'è sotto çê, ch'o no squinterne:
L'è uña tigre, un lion, che donde o morde,
De poeì guarì, bezœugna ch'un se scorde.

20
Questo è ro gran Tancredi: Ah se o restasse
Un dì mæ prexonê, no l'orrê morto,
Vivo mi ro vorræ, perchè o pagasse
In tre mæ moen ra peña d'ogni torto:
Chi ghe sentiva fâ ste lastimasse
O piggiava ra istoria in senso storto;
Ma intr'o mancâghe poi ra parlaxia,
Un relascio de cœu ghe fê ra spia.

21
Clorinda con Tancredi a ven intanto
A re moen: ra sò lança a ghe mezura
In tro stœumego drîta: tanto, o quanto
A se stimma de fâ; ma sta bravura
A ghe fê poca groria, e poco avanto,
Che ghe cazze d'in testa l'armadura,
E Clorinda, scôxîa comme uña Berta,
Tra ri Franzeixi a se trovò scoverta.

  1. 22

Se arraggiâ così ben a l'innamora,
Pensæ cose a sareiva se a riesse?
Questa o Tancredi de sfogâte è l'ora:
Dond'hæto ancœu lasciaoù re tò prodesse?
Reconosci, treitô, ra tò Signora:
Sovêgnite de quelle teneresse,
Che mentre a se lavava a ra Fontaña
Ti mostrassi per lê bella casaña.

23
Lê, chi aveiva fallîo genere, e caso,
O va per aggiustâ ra concordansa:
Ma de nœuvo covertase ro naso,
A ghe va incontro: per schivâ sta lança
Lê se va a dâ con ri âtri in campo raso;
Ma l'amiga chi vedde, che o se scansa
A ghe dixe: Pôtron, e se gh'arraggia,
Con pari mæ non se refûa battaggia.

24
E lì dalli, e lì picca, a ro sfragella,
E ro mincion lasciandosere dâ,
Pâ ch'o conte re botte, e o no parpella:
Oæ l'amô a çert'un cose o fa fâ!
Lê taxe, e mentre o l'è battûo da quella,
O dixe fra de lê: ti pœu avansâ
De dâme: so che ti no ti me vœu morto:
Ro pê de l'Ortoran no guasta l'orto.

25
Stuffo però, benchè pietæ o no spere,
Per no tegnise in corpo cose o pensa,
O se ghe vôze, e o ghe fa çærte cere
Da fâ vegnî ro Diavo a penitensa:
E o ghe dixe: No femmo ciù ciarlere:
Andemmo in átro lœugo, aggi paçiensa:
Viremmo de noî doî chi ha mêgio braçço,
E chi se da ciù drîto in tro mostaçço.