Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/293

Da Wikivivàgna

104
De statua restan pe ro gran spavento
Dro caxo, i Turchi, che lì attorno son.
Soliman, che l'ha visto, int'un momento
S'infâda, e ven ciù giano, che un limon,
O vè, che fâ bezœugna testamento,
No resorve, stà lì comm'un pascion;
Cosa insolita a lê: ma, e non goværna
Dre guære ro destin ra lezze etærna?

105
Comme un, chi sæ aggravaoù da freve ardente
Se a re votte ghe rêsce de ronfá:
D'aveì s'assœunna adosso ro pezente,
O de veì sbirri, che ro vœuan ligâ:
Che se o fa forza de fuzzî int'ra gente,
Sempre o l'inciampa, che ro fa fermâ.
Pe liberâse o vorræ ciammá aggiutto,
Ma ra voxe non sciorte, e resta mutto.

106
Ro Sordan così allora pe rapî
A l'assâto lê mæximo, se sforza;
Ma in lê ro sdegno solito svanî
Sente, ne ghe pâ ciù d'aveì gran forza;
E quante zimme in lê nascian d'ardî,
Tante un terrô segretto ghe n'asmorza.
Mille cose o revôze int'ro sò cœu,
Fuzzî però, ni retirâse o vœu.

107
Da ro pensozo ven ro vinçitô,
E in arrivando (o che ghe poære) avanza,
Pe ra veloçitæ, pe ro furô,
Pe grandezza l'umana someggianza,
Poco resiste quello, e da ro Priô
Dri morti o và dri pari sò all'usanza.
Botte no schiva, lagrime no spande:
Presentâse a Pluton vosse a ra grande.

108
Soliman ro quæ spesso in longa guærra,
Cazzendo, comme Anteo, sâtava sciù
Ciù ostinaoù, a ra fin cazzè in tærra
Per sempre; e ra sò morte inteiza fù;
E con ro rettornello uña gran gnærra
Tirando a ra fortuña ra virtù;
Fermò ra rœua, e sotto e mæsme insegne
Dri Franchi unîa militando vegne.

109
Con ri âtri è per fuzzî ra reâ schera
Dri Turchi ond'è ro nervo prinçipâ;
E si ben che Immortale ciammâ l'era
Conven perî, e ro titolo scassâ.
Ferma Emiren quello, che ha ra bandera,
E ghe fa uña solenne rebuffâ:
Ti no è quello (o ghe dixe) che pe Erfêo,
Fra mille t'ho çernûo, façça d'ebreo?

110
Remedon no te deì zà sto stendardo,
Perchè aderrê ti me ro reportasci.
Ro capitañio ti veddi in azardo
Dra vitta fra i nemixi, e ti ro lasci?
Seguita ro destin con passo tardo
Chi và, se un fuzze, o l'affîra i mostasci.
Battise chì bezœugna chi œu scampâ,
Solo d'onô ra stradda pœu sarvâ.