Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/286

Da Wikivivàgna

55
Dæ ciù morti che botte, e pù se sente
Spessegâ botte, che poæran gragnœura.
Comme pâ, che træ lengue ro serpente
Agge, sì spesso uña ne tira fœura;
Così armâ de træ spoæ creîva ra gente,
Che ra sò man girasse a mœuo de mœura.
Restan imbarlughæ quelli sœunaggi,
E ra poîra ghe fa veì biscie, e baggi.

56
Ri Ræ neigri, e ri tiranni Africhen
L'un dent'ro sangue de l'âtro desteize.
E adosso i sœu compagni ghe cazzen,
Che de pareggio ardî l'exempio aççeize.
Tomban comme stronelli ri Paghen
In terra a muggi, senza fâ deffeize.
Questa guerra non è, ma l'è un maxello,
Onde ra gôra aspêta ro cottello.

57
No sten guæri però a scangiá caroggio,
Vortando a questo furmine re scheñe.
Fuzzan re turbe, e segue un tâ borboggio,
Che no re tegniræ manco e cadeñe:
Ro Vinçitô re scorre a passo doggio,
Levandoghe ro sangue d'int're veñe;
Ma in veì che scappan comme desperæ,
Ro seguitâri ciù ghe pâ virtæ.

58
Perchè de San Michê ro bastion,
S'oppoñe a ro sciusciâ dra tramontaña,
A cangia i sciusci in un gran sigoron,
Ni così a fa in Bezagno sciù rà ciaña.
Fa scciumma, e boggie comme un caderon
Ro má int'ri scœuggi, in âto ciù o s'ascciaña.
Così Rinardo s'o n'ha gran contrasto,
Ghe scemma ro furô, fa manco guasto.

59
Dapœu, che a chi fuzziva o dessistè
De fâ sentî ro peizo dra sò man;
Verso ra fantaria lê se vôzè,
Ch'ebbe l'Arabo a scianco, e l'Affrican:
Chi doveiva soccorera non poè,
Mentre o l'era zà morto, o assæ lontan.
Con ra sò gente d'arme, de traverso,
Investe ri pedoin, e i manda in sperso.

60
Sœunando zù a doggin comme de festa,
Rotto ogn'intoppo int'ro mêzo gh'intran;
Ne fen pezzi; ro vento, e ra tempesta
Sì presto non accorega ro gran.
De sangue lastregâ ra terra resta,
D'arme, e de corpi che strateixi stan;
Senza risguardo ra cavallaria,
Ghe passa adosso, e pœuscia a tira via.

61
Rinardo d'onde sciù'n carro indoraoù
Armidda stava in aria de guerrera,
Capitò, e visse dra mæsma a ro laoù
Quanti merlotti, e quanti amixi gh'era;
Conosciûo da ciù segni a l'ha miraoù
Con desidêjo, ma con storbia cera.
Lê in faccia un pô se scangia a questo lœugo,
Quella allò smorta ven, pœu tutta fœugo.