Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/252

Da Wikivivàgna

61
Ma ri Françeixi in manco de treì dì
Asccianon ben re stræ verso ro monte,
E da lô, l'âtro resto se finì,
Che no se ne sten zà con re moen zonte:
Ra nœutte a travaggiâ comme de dì
Stavan; e son re cose tutte pronte:
Tanto che ciù no gh'è per lô contrasto
Da mette man a i ferri a tutto pasto.

62
Gofredo ommo da ben stè in orazion
Quæxi tutto ro giorno anteçedente
A ro dì destinaoù; e ordina ancon
Che faççe ro sò ben tutta ra gente;
Poi ciù quantitæ d'arme fa finzion
De mette là de quelle mure arrente,
Donde manco re vœu: ro Turco rîe,
Chi re vè da re bande ciù guarnîe.

63
De nœutte tempo pœuscia se trasporta
Ra grossa torre a fronte de muraggia,
Che longa, e liscia, no fa linea storta,
O sæ che ceighe a moddo de tenaggia;
E sciù ro monte assì Raimondo porta
Ra sò d'arme farçîa âtra zagaggia;
E Camillo ra sò fa trasportâ
Verso ro vento sferradô meistrâ.

64
Ma in quell'ora che sponta da Levante
Quella luxe, che dà ro Sô vexin,
Veddan quelli, che in testa han ro turbante,
Che ra torre non è a ro so confin;
Atra ne miran non assæ distante.
E un'âtra non lontaña de camin;
E contan quantitæ de Strîe antighe,
Montoin, baliste, e gatti boñe fighe.

65
Invexendæ subito a ciù no posso
Portan lô assì re forze dra defeiza,
E l'ammuggian così tutt'a bordosso
Donde i Crestien, pâ che tentâ l'impreiza
Vœuggian dall'ærto, da ra costa, e fosso;
Ma Gofredo, a repoæro de sorpreiza,
Ordina a Guelfo, e a i doî Roberti: a valle
Stæ in sella armæ per nostri Guarda-spalle.

66
E gh'azonze, stæ attenti voî d'intanto
Che mi monto re mure in quella banda,
Chi me pâ ciù sguarnîa, e non è tanto
Diffiçile a montâ, che scorribanda
Non vêgne d'Egizzien, e a noî ro vanto
Contraste dra vittoria: infin comanda,
Che da træ parte ra çittæ se batte;
Da træ ro vêgio con ri sò scombatte.

67
Ro végio Ræ, chi mâ se rêze in pê
Per tenti carlevæ visti a ro mondo,
Veste j'arme lasciæ d'anni inderrê,
E se presenta a fronte de Raimondo:
Soliman a Gofredo, Argante a lê:
Chi ha in compagnia ro nevo de Boemondo.
A Camillo, se dixe: e l'âtro ha sciorte
De trovâ quello, chi dæ mette a morte.