Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/245

Da Wikivivàgna

12
Era l'ora dri galli, quando ancora
Non è dì fæto, e nœutte non è ciù;
Spantegâ pe ro çê se vè l'aurora,
E quarche stella ancon se vè lasciù:
A ro monte Oliveto o mette un'ora
Rinaldo, e contemprando in sciù e in zù,
Se perdeiva in mirâ cose sì belle
Chi mostra un çê turchin smaltaoù de stelle.

13
E così o raxonava int'ro sò cœu:
Oh quante belle cose stan in çê!
Ro Sô dà luxe da ro çentro sœu,
Ra Luña è un’âtro mondo da per lê;
Ra terra dunque a gira comme a vœu,
Senza però moæ vôzise inderrê;
E l'ommo no ghe pensa, e va perdûo
Apprœuvo a un fatto riso, a un finto lûo.

14
Ma lasciando re cose a lœugo sò,
Mentre sciù tâ penscero o l'era ancon,
In çimma dra montagna o l'arrivò,
E lì se buttò in terra in zenoggion.
Poære Eterno, e Signor, o començò,
Voî, che seì tanto pronto a ro perdon,
Re mæ peccchæ, ve prego, perdonæme,
E de spirito onesto renovæme.

15
E mentre che ri Sarmi o tira avanti,
Luxe viva ro veste de corô,
E in ro finî dre Letanie dri Santi
Ro monte è fæto verde dà[sic] ro Sô:
Da l'ære cazzan goççe de diamanti,
Che son rozá spremmûa doppo l'arbô:
Lê se sentiva intorno un ventixœu,
Chi gh'arrivava fin drento ro cœu.

16
Quella rozâ ghe cazze sciù ra veste
D'un corô, chi pareiva comme çenere,
E a fa, che lê de nœuvo se reveste
D'un'abito de rœuze gianche e tenere.
Rœuza apponto reparpa, se l'investe
Ra rozâ, e re scioî d'ogn'âtro genere,
Così; e così renœuva ro serpente
Ra so gueña (no so cose m'invente.)

17
Quell'arbô, che ra veste gh'innargenta
Lê mæsmo ammira, e ne fa maraveggia,
Pœuscia a ro bosco franco o s'appresenta,
E a quarche cosa strañia o s'appareggia;
Ma non cosa, che a vista ve spaventa,
O l'incontra ni pêzo, ni pareggia;
Trœuva ro bosco ombroso in vago mœuo,
Pin de frescura, e de fumadde vœuo.

18
Passa ciù avanti, e sente un'armonia,
Che soave re oregge ghe pertusa;
Ro ciocco d'un rivâ, che in zu s'avvia,
Vento chi striscia da re fœugge in susa:
Dro roscignœu ri centi, e l'allegria
Dro cucco, ro violin, ra cornamusa;
Voxe d'ommi, che cantan versi, e rimme,
Tutti da un son, comme da un fœugo zimme.