Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/198

Da Wikivivàgna

19
Osciù vœuggio lasciâte consolaoù,
E con questo che sæ finîo ro conto:
Fra poco tempo o te sarà Cugnaoù,
E nascerà da lê gente de conto.
Chì o taxè: comme fumme poi spazzaoù
Da ro vento se vedde lì in un ponto
Sparî quella vixion: e in sto gran fæto
Allegro o s'addesciò, ma stupefæto.

20
L'œuggio o se freiga e o l'arve poi Buglion,
O bâgia, e o vedde che s'è fæto giorno,
E o se dixe fra lê: via sciù pôtron
Che zà ra terza cœutta l'è int'ro forno!
Appeña armaoù in ro sò padiggion
O se trœuva co i sœu maggioî d'intorno,
Che lì vegnivan sempre a fâ conseggio,
E se passava tutto a ro çerneggio.

21
Chì Guelfo, che gren cose aveìva in mente
Sentendose uña vœuggia de parlâ,
Dixe a Gofredo: Oh Prinçipe clemente
Dæme oreggio, poi fæ cose ve pâ:
Grazia, perdon, perdon ma veramente
Son chì per un soggetto a demandâ.
Voî me direì: ma chi ælo? così presto
Ti vœu da mi un servixo comme questo?

22
Ma non importa; perchè quando penso
A chi, per chi, e chi ve ro demanda,
Spero che a sto perdon dareî l'assenso,
E che ra raggia lasciereì da banda.
Quello Rinaldo de gran braçço e senso
A voì per bocca mæ o se raccomanda.
Ah lasciæro tornâ, fæ ch'o se emende,
E chì con noî, che ro sò sangue o spende!

23
Chi gh'hà d'andâ? ri nostri Carafatti
A taggiâ quello bosco spaventoso?
Chi ciù de lê capaçe è a fâ sciaratti?
Chi de lê se pœu dá ciù spiritoso?
A arrampináse sciù comme ri gatti
A ste muragge, chi sarà animoso?
Fæ ch'o torne a scornâ sti ferrabutti,
E poi vireì che gusto che n'han tutti.

24
Tornæme a dâ mæ Nevo tanto bravo,
Fæ che torne ro nostro braçço drîto.
Che intr'un canto o marçisce, e o mœure scciavo
Ah! no ro permetteì, no sæ mai dîto!
Ch'o vêgne, e quest'impreiza o porte a cavo.
Ah de piaxeì me sento un gran prurito
Quando ghe penso! e voì che sei sì caro
Ve tegnireì ben bon d'un tá scolaro.

25
Così o pregava; e tutti lì davanti
A braççe aværte domandavan grazia:
E Gofredo in sentî descorsi tanti
O pâ vegnûo d'in Indie, o d'in Croazia:
Dappœu o responde: E posso a tutti quanti
Negâ questo favô per mæ desgrazia?
Donque sæ dæto lœugo a ra bontæ:
Zà che vorreì così, e così sæ.