Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/164

Da Wikivivàgna

68
Così un poco fuzzendo, un pô tornando
Ra fortuña ha cangiaoù letto, e lenzœu:
Gofredo, in tra so tenda intanto stando
O ghe ne fava giusto ma ro cœu:
Sò Fræ, e Sciggê l'andavan consolando,
Cianzando tutti doî comm'un figgiœu;
Ma lê chi ha sprescia, o lascia ra saetta,
Rompe ra canna, e sguarra ra câçetta.

69
E ra stradda ciù curta, e ciù spedîa
Da guarîro, o comanda che se prœuve,
Dixendo: arvî ra ciaga, e sæ finîa:
Remedio a ro me mâ presto se trœuve:
Cose serve ro tempo buttâ via?
Primma dra nœutte vœuggio poeime mœuve:
E o presenta ra gamba a re lançette,
Lasciando a ro Barbé chi tagge e affette.

70
E za ro vêgio Erotimo Barbê
Stæto sciù per trent'anni all'Ospiaretto,
Un lombardo, ch'o n'era un Bertomê,
Che d'ægue, e d'erbe o l'eiva ro secretto:
Era Poeta, e o n'era zà un braghê,
Ma con tutti i sò versi, poveretto!
O piggiò sto mestê, comme ciù sodo
Perchè da poeta o no guâgnava un sôdo.

71
Mentre Gofredo in queste sò gran dœugge
O strenze i denti, e o sciorbe ro dorô;
Ri manexelli ro Barbê s'ingœugge,
E un gran scosá o se mette pin d'odô;
Poi con re moen, con dri erbe, e con dre fœugge
O s'inzegna, e per fâ mêgio lavò
Ra freccia o tocca, o spremme, o ghe dà spinte
Con ro ferro o sottigna, e o no fà ninte.

72
Visto che ghe và mâ ro sò dessegno
Che quest'arte n'è ancora ra sò sciorte,
Che intanto ro marotto è tosto a segno
D'aveì pe re sò moen barbara morte.
L'Angero de Gofredo in questo impegno,
Mosso a pietæ d'un’ommo così forte,
Và, piggia un'erba, Dittamo ciamâ,
Chi nasce in Ida, e a l'è particolâ.

73
D'est'erba ra virtù per sò natura
Fin re crave n'insegnan, perchè quando
Han quarche archebuxâ, o âtra pontura,
Van pe ri boschi sempre caminando,
Tanto che in st'erba trœuven ra sò cura:
Questa l'Angero o porta, e no se dando
A conosce, o ra caccia zù in tro bagno,
E o sarva in tre vendegne ro cavagno.

74
Dra Lidia uña çært'ægua, e un'âtra cosa
O ghe mette, e remescia tutt'insemme.
Ro vêgio gh'onze sciù, ra ciaga è ciôsa,
Ro ferro sciorte e no gh'è ciù da temme;
In somma senza fâghe sciù ra glosa,
O guarì lì in un ponto, e tutt'assemme;
Erottimo, sicchè strasseculaoù,
O dixe: Ah no son mì, Dê t'ha mêgaoù.