Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/152

Da Wikivivàgna

68
E a dixe: mæ patroin, ve seì zà accorti
Dra grande aoutoritæ che ho sciù de voî:
Mì porreiva mandave a stâ co i morti,
O chì serræ, fâve passâ ri umoî,
E dë[sic] drîti cangiâve in tanti storti;
Fave andâ comme i Bœu a doî a doî,
E dave fra voî âtri dre cornæ,
In Becco, in Sascio, in Diavo trasformæ.

69
Ma tutti sti maranni schivereì.
Con fâ sto pittin solo che demando:
Fæve ancœu Turchi de Crestien che seì,
E andæ contro Buglion ben caminando:
Tutti ghe respondemmo, nò da veì:
Rambaldo solo, te m'arrecomando,
Fè ra scapolla, e noî, perchè costanti,
A ne tornò a serrâ zù tutti quanti.

70
In sto Castello mæsmo a sciorte vegne
Tancredi, che ancon lé fû prexonê;
Ma in tra prexon pochissimo a ne tegne
Sta donna fása, e, inteisi ciù inderrê,
Che a trâneghe de man infin l'ottegne
Dro gran Ræ de Damasco un messaggê;
Poi d'Egitto a ro Ræ fra çento armæ
A ne mandava tutti incadenæ.

71
Così s'andava avanti: ma chi mœuve
D'in Çê re cose, e a moddo sò o re aggiusta,
Rinaldo o ne mandò, dro quæ re prœuve
De tanto spantegâre Famma e frusta.
St'ommo invœuggiaoù de fâ prodezze nœuve
Re guardie investe, e con ra man robusta
Quelle o batte, o ne sarva, e de quell'arme
Ch'eran zà nostre, o fa che ognun se n'arme.

72
Questi, e mi l'emmo visto, e s'emmo dæto
Abbraççi e baxi con sto caro amigo:
E chi ha sparsa ra voxe, ch'o sæ stæto
Morto, e ammassaoù, non è zà vero un figo:
L'emmo lasciaoù l'âtr'heri e o se n'è andæto
In Antiocchia con un çært'ommo antigo;
E rotta e insanguinâ ra sô armadura
O te l'ha ciantâ là sciù ra verdura.

73
Finîo questo descorso, l'Eremitta
Tuttto[sic] in ra faccia e in ri œuggi luminoso
Aoura o stende re braççe, aoura o s'agritta
Verso re stelle (o caxo prodiggioso!)
E comme træto ven da calamitta
Ro ferro, così in Çê lê tutto è ascoso;
E lì cose uscirà dall'etæ pregna,
(Atro che masccio, o figgia) se gh'insegna

74
E co uña voxe cæra e rebombante,
Profetizando o se mette a criâ.
Tutti a questo sò crîo sì stravagante
Porzan l'oreggia senza dî ni fâ.
Vive Rinaldo, o dixe, uña forfante
Sibben che ra sò morte ha spantegâ:
O vive, e ro Segnô ro têgne in pê
A dâ sempre maggioî prœuve de lê.