Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/151

Da Wikivivàgna

61
A ne menò là donde finarmente
Doppo quello fatâ vizzio nefando,
Mandò ro çé de sciamme un fœugo ardente
Sciù quelli che l'andavan desprexando:
Lì fu terra feconda antigamente,
Ma ancœu gh'è un'ægua brutta, che allagando
A forma un lago; e in quanto giro o ten
Gh'è sempre spuzza e no gh'è mai seren.

62
In sto lago, chì un sascio, uña muraggia
Ghe bœutta, a no và affondo, ma a sta a galla,
E comme o foisse natta, o pû uña paggia
L'ommo, per così dì, ghe sâta e balla.
In mêzo gh'è un castello chi sbarbaggia,
E o se ghe và co'un ponte da ra spalla:
Chi drento a ne fa intrâ, ni mi sò dîve,
Comme chì Stæ, ni Uverno moæ gh'arrive

63
Lì gh'era un'aria dôçe e temperâ,
Sempre seren, nì ghe cioveiva moæ:
Gh'eran dre cose belle da guardâ,
Ærbori, frute, e scioî in quantitæ:
Se veiva un rusceletto intorno andâ,
Con ægue che metteivan giusto sæ,
Statue de marmo, e d'oro (no digg'âtro)
Ghe pareiva un magnifico Teatro.

64
Vexin all'ægua, donde gh'era ombrîa,
Appareggiâ se vimmo uña gran tôra:
Li se ghe veiva d'ogni mercanzia,
Çibbi da fâ vegnî tanto de gôra,
Un sguaçço dra ciù ricca argentaria,
E çærto a ne trattò da gran signora:
No sò dî quanti piatti ne vegnivan,
Sò che belle popoñe ne servivan.

65
Lê int're parolle dôçe a framescciava
In ro mangiâ sempre un sò fatto riso,
E ognun mæsmo de lê fin se scordava,
Che ne pareiva d'êsse in Paladiso.
Alzâ in sto mentre, a dixe: ve son scciava.
Aoura torno, e a retorna brutta in viso:
A mœuve ra bacchetta co uña man,
Con l'âtra a ten ro libbro, e a lêze cian.

66
E dementre ch'a lêze ra strioña,
Vaggo fœura de mì, cangio natura.
Stò[sic] per andâ int're l'ægua zù a ra boña:
Me ghe bollo, e no son ciù creatura,
N'ho ciù braççe, ni gambe, ni persoña,
N'ho d'ommo ninte affæto ciù figura:
Me restrenzo, me scurso, e tutt'a un træto
Son pescio, e no sò comme m'agge fæto.

67
Comme mi, così ogn'âtro trasformaoù
Nûemmo comme tonni in tre tonnære:
Cose conto non è caxo inventaoù,
Quantõque un sœunno a voî, e a mi o me poære;
Pœuscia de lì a un pessetto m'è tornaoù
Ra figura, chi m'ha dæto me moære:
Stavimo intanto lì senza parlâ,
E ra stria n'incomença a menaççâ.