Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/129

Da Wikivivàgna

12
Soliman ærze ri œuggi, e bœutta un crîo,
Dixendo: E chi êto tì, che tanto fœugo
Ti m'hæ misso intr'o cœu? Mi son rostîo!
Ti hæ finto d'êsse un ommo: eh quest'è un zœugo!
Vêgno: farò dre fette, poffardio:
Farò muggi de merti[sic] in ogni lœugo:
Sciummi impirò de sangue: e con tò agiutto
Sta nœutte in confuxon metterò tutto.

13
Fæto bogî, e mâ cœuxe intr'un momento
Tutti o recœugge, e ri añima all'impreìza.
Ni gh'è chi mostre un'ombra de spavento,
Ma ognun da cœu se mœuve a ra conteiza.
Sœuña ra tromba Aletto, e da a ro vento
De sò man re bandere a ra desteiza.
Ro Campo marcia, e arrîva sì improvviso,
Ch'appeña i nostri n'han con ri œuggi avviso.

14
St'Arpia va un pesso, e poi torçe camin,
Piggiando forma d'un bravo stafetta:
E in l'ora, che ro Sô và cian cianin
Perdendo luxe, e o pâ uña lanternetta,
Intra in Gerusalemme, e fa un inchin
A ro Ræ; e te ghe scrœuve, e ghe promette
Dro campo ra vegnûa, con ro desegno
Ra sorpreìsa notturna, e l'ora, e segno.

15
Ra nœutte neigra, e scura se destende
Comme in bocca a ro lovo; e un gran rossô
In çe se vedde, che pâ co s'aççende.
Ra terra stissa sangue, e a fa terrô.
L'aria parla, e se væn mille vexende,
Draghi, fantasmi, arpie, che fan rumô,
Pâ che a tutte re Furie, o l'aggie aværto
Pluton, e che l'Inferno sæ desærto.

16
Coverto da st'orrô verso ra parte,
Ro Sordan, dri nemixi o s'incamiña:
Ma quando pœu ra nœutte se comparte,
E ciù verso ro giorno a ne decliña.
De guerra, come è l'uso, e come è l'arte
Reposo o piggia; e a tiro o s'avexiña.
Ra [g]ente mangia, e beive: e lê d'in áto
O ri attissa in sto mœuo a dâ l'assâto.

17
Veive là quello campo teccio e pin
De ladroniççi, e ricco comme un mâ?
Tutte de l'Asia, e de ri so confin
Re richezze ghe van squæxi a coâ:
Re aveì sotto re ciôte pû a ra fin;
E ve re poreì tutte repiggiâ.
Lì con poco perigo g'heì un tesoro
Fin ri arme, e ri cavalli en guarnîi d'oro.

18
Ni questa l'è ra truppa, onde ra Persa
Gente, e ra gente de Nicea foì vinta:
Perchè in tante battaggie a l'è despersa:
Fra morti, e desertoî, l'è mêza estinta.
E quando a foîse intrega? aoura l'è immersa
In sœunno e ognun n'ha tracanaoù uña pinta;
Si che sorpreisi senza fâ fracasso;
Da ro sœunno a ra morte è un breve passo.