Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/119

Da Wikivivàgna

34
Mentre lavo re ciaghe con ro pianto
Nè sfœugo ro rancô, chi m'addolora,
Ra man serrâ gh'arvì ro vêgio santo,
E ro ferro impugnaoù piggiaoughe allora,
Questa, che ancœu, me disse, ha sparso tanto
Sangue nemigo, e n'è grondante ancora
E' lamma Damaschiña, nè s'attrœuva
Atra spâ, chi ghe posse stâ a ra prœuva.

35
Onde piaxe lasciù, che, se invidiosa
Da sò patron ra leva aoura ra morte,
Non reste in questa parte così oziosa,
Ma de man passe in man valente, e forte,
Che senza dâghe mai paxe, ni posa,
L'use a sò tempo con ciù mêgio sorte
E con lê fasse, perchè a lê ghe spetta
De l'uccisô de Sven l'aspra vendetta.

36
Soliman steìse Sveno, e Soliman
Per sta spâ mæsma ha da restâ strateiso.
Piggiara, e và là dove ro Crestian
Campo s'attrœuva a quell'assedio inteìso,
Nè temmi ciù, che andando sì lontan
Per stradda ro camin te sæ conteìso,
Che l'assegurerà per ogni banda
Ra forte man de chi fin là te manda.

37
Onde lê vœu, che da sta voxe viva,
Che sola in tì sarvò, se manifesti
Ra forza, ra pietæ, che se scroviva
In ro tò Duxe, e che sempre vedesti,
Perchè a mette sciù ri arme in prospettiva
Ra Croxe a questo esempio ognun s'appresti;
Ed aoura, e doppo un longo corso d'anni
Per conseguî ro mæsmo ognun s'affanni.

38
Saveì solo te resta, chi sæ quello,
Che l'erede sarà de questa spâ,
Questo è Rinardo, a ro quæ de cappello
Tutti se tran ri bravi dell'armâ.
Dagghera, e digghe che con sto cotello
Ro çê, e ro mondo o l'ha da vendicâ.
Mentre, che a ro sò dî mi staggo attento,
Resteì stordîo per un nœuvo portento.

39
Che là dove ro morto se vedeiva
Un gran sepolcro apparve a un batti d'œuggio,
Che de dentro sepolto o se l'aveiva,
Senza saveì cose se sæ st'imbrœuggio,
E da breve inscrizion se comprendeiva
Ro sò nomme, e virtù, e mentre vœuggio
Tutto veì, tutto lêze, e che staccâ
Non me sò da sta vista così amâ,

40
Senti, ro vêgio disse: Chi nascoso
Starà ro corpo a ri sœu amixi a canto,
Mentre, amando sciù in çê d'un ben glorioso,
Gôvan ri spirti dell'eterno canto.
Ma aoura zœumoæ l'è tempo de reposo
Che ri compagni assæ ti hæ ciento: intanto
Ti allogeræ da mi, finchè a ro viaggio
Te sveggie de doman ro nœuvo raggio.