 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Gran cunbattimentu tro-u Pinocchiu e i so cunpagni:
ün di quæ essendu arestòu inciagòu, u Pinocchiu u ven
arestòu da-i carabinê.
Zuntu ch’u fü insci-a ciazza, u Pinocchiu u dette
sübbitu ‘na bella öggiâ insci-u mâ; ma u nu vidde
nisciün Pesciu-can. U mâ u l’ea tüttu ciattu cumme
‘n crestallu da spegiu.
— E u Pesciu-can duv’u l’é? — u disse vôzenduse a-i cunpagni.
— U saiâ anætu a fâ culaçiun — rispuze ün de liatri, riendu.
— U se saiâ cacciòu insci-u lettu pe fâse ‘na bella piza — suzunse ‘n atru, riendu ciü forte che mai.
— Da quelle risposte abrettiu e da quelle rizatüççe sciolle, u Pinocchiu u l’acapì che i so cunpagni gh’aivan fætu ün brüttu tiu, dandughe da intende ‘na cosa ch’à nu l’ea vea, e avéndusia pi-a mâ, u ghe disse cun vuxe de futta:
— E oua? che sügu gh’ei truvòu a dâme da intende a stoia du Pesciu-can?
— U sügu u gh’é de següu!... — rispuze in côu quelli battuxi.
— E quæ-lu?
— Quellu de fâte perde a scöa e de fâte vegnî cun niatri. Nu ti te vergögni de fâte vedde tütti i giurni tüttu precizu e diligente a-a leçiun? Nu ti te vergögni a stüdiâ tantu cumme ti fæ tie?
— E se mi stüddiu, cose ve ne inporta?
