Pagina:La settimana religiosa1894.pdf/28

Da Wikivivàgna

Da Settimana Religiosa

46

e pe no ëse conosciûo, o no se ciamma ciù Bastian ma sciô Florindo.

GIGG. – (Ma che seggian veitæ o vescie?)

BRIG. – Ma però, se l'han accettôu, o deve saveì trattâ e parlâ.

ZAB. – Oh, pe discöre, Bastian o ghe sa dî. O lëze sempre e gazzette e o conosce tûtti i paixi do mondo. O sa dove l'é a Pûrsia, a Sguizzera, a montagna do re di Còfani[1]. Unn-a votta me son trovâ presente a ûnn-a dispûta che mæ fræ o l'ha fæto co-o chêugo do palassio dove ve diggo che aoa o l'é impiegôu. No sò de che paize se parlasse; ma o chêugo o dixeiva ch'o l'é in Cicilia, e mæ fræ o sostegniva che o l'é in Trûcchia. Mæ fræ o l'ha portôu in cuxinn-a (dove mi lavâva i piatti) quello cöso.... che no m'arregordo ciù comme o se ciamme... ch'o l'é rotondo e grosso comme ûnn-a sûcca e tûtto pittette... dove ghe son tûtti i paixi do mondo depinti.....

GIGG. – O mappamondo.

ZAB. – Proprio, voî l'eì dîto, o pappamondo. Bastian o l'ha misso o dïo in t'ûn posto e quello paize o l'ëa proprio lì in Trûcchia.

BRIG. – Andæ lâ, Zabetta, che a vitta ghe l'eì lètta tûtta a vostro fræ. S'o ve sentisse!

BAST. – (L'ho sentîa anche troppo!)

GIGG. – (Ma che segge tûtto vëo?) Scûzæ, Zabetta: dîme preciso. L'é tûtto vëo quello che eì dîto de vostro fræ?

ZAB. – Veitæ sacrosanta.

GIGG. – O non é stæto professô d'ûniverscitæ?

ZAB. – Professô? de baronâte nûmero ûn.

GIGG. – O non é ricco, straricco?

ZAB. – Ricco de vizii, de fûrbaia; do rèsto, meno a paga ch'o piggia pe l'impiego presente, e che son persûasa che o-i spende primma d'aveìli, o n'ha tanti comme chì (Mostra la mano stesa).

GIGG. – (Stento a credde).

BAST. – (Pûrtroppo ch'a l'é vëa!)

(Si sente aprire l'uscio di strada colla chiave e poi chiudere).

BRIG. – L'é chì Benardo, o mæ ommo.

ZAB. – O salûo voentëa e poi me ne vaddo.

BRIG. – Ëimo d'accordio vëi de disnâ insemme.

ZAB. – No posso proprio fermâme, ûnn'ätra votta.


Scena quinta.
BENARDO e detti.

BEN. (entrando) – Oh, Zabetta! che novitæ. Son proprio contento che seggeì vegnûa ûn pö a trovâne.

BAST. – (E mi ninte do tûtto).

BEN. – E coscì, stæ ben?

ZAB. – E, coscì là, da vëgia comme son.

BEN. – Vëgia no ve-o poeì ancon ciammâ. Mi aviö sempre quattro o çinque anni ciù de voî, eppûre no me pâ d'ëse vëgio.

ZAB. – E voeì mette ûn ommo con ânn-a donna, mascime moæ de famiggia e perciò pinn-a de fastidii? Noi quande arrivemmo verso a quarantenn-a poëmo dîse vëgie. E voî ascì seì, Giggia, che aoa sei in to fiore da zoventù. Se piggieì stato, quando aggiæ o doppio di anni ch'eì aoa, saieì zà appassîa. Se comensa a perde o cô d'in sce-a faccia, poi ven tante rûghe, che non emmo tante cette in to vestî.

BEN. – Fæ ben a dî queste cöse chì a mæ figgia, se a mettesse in pö de giûdizio, che finn'aoa a no n'ha ninte affæto. Ve a lì immoronâ. Quande se ghe parla pe sò ben,a lascia cantâ e a tïa avanti a fâ a sò moddo. Sempre co-i libbri in man a fâ a dottôa e servîxi in casa nisciûn. E armeno a lezzesse di libbri boin; romanzi, commedie, poëxie che gh'impan a testa de fûmme e de capriççi. Mi gh'ho in casa o Lezzendäio di Santi, o libbro de sette trombe, che ëan da bonn'anima de mæ madonâva, e a ne tegnîva ciù de conto che di sò dinæ; no gh'é mai verso che a ne vêugge leze ûnn-a facciata; e sci che gh'avieiva gûsto a sentîli.

GIGG. – No vêuggio perde o tempo apprêuvo a queste antigagge. Me piaxe a scienza moderna.

BEN. – L'é mëgio che cange discorso; ätrimenti me metto a çimento de menissâla. Brava Zabellin; son proprio contento che seggeì vegnûa. Se conoscemmo d'antigo. Anchêu mangieì in boccon con noî.

ZAB. – No posso proprio. Lûcchin mæ figgio o m'aspëta e se no vaddo a casa o l'é inquëto; perché no fasso pe vantâlo, ma a sò moæ o ghe vêu proprio ben.

BEN. – Proprio comme a nostra Giggia. Seì ben fortûnâ d'aveilo. Ma pe ûnn-a votta o mangiä da lê sensa de voî. No l'eì miga da imboccâ.

BRIG. – Mîa, Benardo; ansi vëi l'aveiva invitâ a mangiâ e lazagne co-o pesto; e saeivan fæte e chêutte, se sta nostra figgia a m'avesse öbedîo.

BEN. – Ho provvisto mi. Ho finîo ûn pö fà d'accomodâ i stivæ d'in scignor foresto e generoso, e o m'ha dæto in scûo. Ho accattôu ûn pesso de torta pasqualinna, ûn fiasco de vin e ûn chillo de pan fresco. Ho pösôu tûtto zù in cuxinn-a intrando; via andemmo a mangiâ in boccon e beivine ûn gotto insemme. E ve-o diggo de chêu; che comprimenti no ne sò fâ. Ansi, me sovven che lì in quello stanzin scûo, de dietro a-a tendinn-a, ghe dev'ëse ûnn-a formaggetta; vêuggio che n'assazzæ voî ascì.

GIGG. – (Oh, meschinn-a de mi!)

BAST. – (A no se scappa ciù).

BEN. (alzando la cortina) – E chi gh'é chi ascöso? Pesso d'assascin; parla; chi t'ë?

BAST. (in ginocchio) – Pe caitæ, perdon; son galantommo.

ZAB. – Oh, cöse veddo. Mæ fræ Bastian!

BRIG. – E vestìo da sciô?

ZAB. – E ve l'ho dito che da doppo ch'o l'é impiegôu pe aio, o va vestîo coscì. (Al fratello) T'ë sempre stæto ûn birbo e sempre ti te o mantêgni. E ti fæ anche o laddro?

BAST. – A mi laddro?

BEN. – E perché dunque ve seì nascosto in casa mæ; e comme ghe seì intrôu?

BRIG. – A nostra dottôa, quande mi non ëa in casa, a saiä sciortîa e a l'aviä lasciôu a porta aværta.

BAST. – Creddeìme tûtti, che no son chi pe fâ do mâ.

ZAB. – No ghe creddeì ninte. O l'é ûn poco de bon, ch'o l'é sempre stæto o desönô da sò famiggia. (Si copre il volto colle mani) Pövea mi, che verghêugna che sento! A primma votta che intro in casa vostra, Benardo, trovâghe mæ fræ ascöso pe arröbâ.

BRIG. – E voi no gh'ei nisciûnn-a colpa, pövea donna. Ciascûn l'é figgio de proprie azioin. Benardo, frûghilo ben seh, primma de lasciâlo andâ via. Ho puïa che o l'agge zà fæto santa nettezzinn-a, e che o stesse nascosto pe aspëtâ o momento de svignâsela. O m'aviä miga arröbôu i mæ öi?

BAST. – Vixitæme quante ve pâ, no trovieì ninte. Ve diggo che son ûn galantommo.

  1. Prussia e Svizzera e Radicofani.