Pagina:L'ultima scuaggia da gran sciortia de san Giacomo de Foxin-ne.djvu/4

Da Wikivivàgna

Repasssæve a mæ Canson
Che v’ho fæto con raxon
Da magnifica Sciortia,
E n’ho dîto un-na böxia,
A bellessa, a squisitessa
A ricchessa, a splendidessa,
O gran lusso a profuxion,
E l'incanto, e l'illuxion
No son cose esageræ
Ma a l’è a semplice veitæ.

Quante gente è andæto a vedde
Tante cose da no credde,
Tutto Zena s'è mesciôu
Da per tutto gh'ea stivôu,
Caruggetti, Stradde, Ciasse,
Pin, barcoin, teiti, terrasse,
Tanabêuzi, fummajêu,
Vegi, Zuveni, Figgiêu,
Ommi, Donne lì a scabeccio,
E in borrasca comme o Mâ
Quando tia forte o Lebeccio
Tutti allegri a veî passâ
A Cazassa do Maggiô
E cioccâghe e fâghe onô,
Finna i mäotti de l’Ospiâ
Se ne voeivan tutti andâ,
Da l'Ospiæto son scappæ
Quattro matti da-e ferræ,
E un chi aveiva perso a vista
O l'ha zuôu d’aveila vista.

Carbonê no v’afflizêì,
No stæ a cianze da-o magon,
Accapiscio ch’ei raxon,
Ma stæ allegri quanti seì,
Che se a Cascia é cheita, e rotta
N’è pe-a gente che gh’ea sotta,
Ma a l’è stæta un-na disgrasia
E o Maggiô v’ha fæto a grasia,
Perchè o vêu ä primma Sciortia
Che o portæ con ciù allegria,
Poei lavâghe torna a cêa
Ma cangiæ quella Bandêa,
Perchè in tëra de Cristien
Tante Lun-ne no stan ben.

M. P.



ZENA, Stampaja Pagan. — Ottobre 1823.
Con permission.