Pagina:Italien112.pdf/204

Da Wikivivàgna

le parole piaxem monto a lo rey. E quando questa ave faito unna peza, si se fermà davanti a lo rey e disse baoderamenti: “E me sum tanto afaigá a far honor de la toa festa; che me darai-tu?” E li baroni e la gente chi aveam za preso maniao, tuti dem orege e ascotavam so che ella dixea e como lo rey gi respondea; e lo rey a grande voxe gi respoze: “Demanda zo che ti voy; e mi si te zuro e si te prometo, che se ti demandasi mezo lo me reame, si l'averaj; e questo digo in testimonio de tuti questi chi sum cozì”. E(l)la fantinna se ne andà a la maire e disege queste parole, como lo rej gi avea promiso, e la maire gi disse: “Va fiiora mea, e demanda che te sea aduta in tora la testa de san Zoane Batesto; e se lo rey se corosa contra ti, e te voresse cazar via, e ti sta ferma e constante e di che ti vo pu che te daga la promissa; e se ello te menazase, e tu fa vista de pianze fortementi, e sta ferma e no te penti, e di pu che ti voy so che ello t'a promisso”. E la fantinna tornà a lo convivio e disse e crià: “Voy avey ben inteizo e odío so che meser a dito, che demande so che voia, e àme promisso e zurao de darme so che e dirò”. Tuti comensàm a criá e a dí: “Così sea faito”. E lantor disse: “E voio che tu me dagi la testa de Zoane Batesto, e vegna aora cocì sum la tora davanti a ti”. Lo rey se mostrà si fortissimamenti turbao, che no se poeiva dir pu, digando: “Mareita fijora, e no me crea che tu me demandasi jn carne ni jn sangue*; ma me creti che ti voressi oro o ariento o pree preciosse o ornamento de varsua, e de questo era monto contento de dartele”. E quella pu afermava e dixea: “Tu me inprometesti e zurasti so che e vorea, e mi voio questo”. E lo rey la comensà a menasá e a cazála via. E quela comensà a pianze e a reihamarse a queli chi maniavam. E la gente chi eram li, incontenente cognosèm che questa cossa era faita aposta, e che vegniva da la maire. E voiando la gente conpiaxei, persochè de la cossa poco se curava, bem che laor paresse soza cossa e vilanna, inconmensàm a criá a lo rey che fosse faita la promissa, e dissem che gi piaxesse de no turbá la festa. Alaora lo rey, mostrandose monto tristo e turbao, comandà a lo senescarcho che ello andasse a la prexon e feisse taiar la testa a san Zoane Batesto e cha ello l'aduese lì. Laora l'oficiario andà a la prexon e mennà cum seigo un vilissimo ragazo cum una spá monto taiente. E fo a la prexon e demandà Zoane, e pianzando disse: “Servo de Dee, perdonname che cossì iniusta cossa me convem far, e prega Dee per mi, che questo fac-e monto mar vorenté”. E san Zoane se inzenoià cum visso alegrissimo e disse: “Fraelo me, e prego Dee chi te perdonne. E mi te perdonno quanto e posso, e si ne pregherò Dee. E persò fa seguramenti so che t'è staito comandao”. E desteize la testa quelo agnelo