Pagina:Italien112.pdf/186

Da Wikivivàgna

che la morte ve vegna. Habiae misericordia de li poveri e no fai atrui quello che voi no voressi che fosse faeto a voi, se voi vorey che la ira de Dee no ve vegna adosso”. A questa voxe Herodes stava stordio, e tuti li soi baroni, e parea a lor che questa voxe quassi fosse quella de Dee, e grande mutation sentivan in li lor choi. E quando san Zoane ave prichao, descesse zussa, e alegramenti vegne a Herodes, e trètello fora de tuta la gente, e amighevementi se misse a sedei cum ello. E conmensàlo a reprende dosementi, digando: “E me maraveio forte da ti, Herodes, pensandome che ti debij esser speio de virtue e de bontae a tuti quelli chi son sotto la toa segnoria. E m'è staeto dito, che tu tegni la moier de to frae carnar, e àgiela levá questa note, perchè no è licito*, ni piaxe a Dee, e dai exempio de ti a tuto lo mondo. Or no e-tu rei? E dei esser pin de raxum. E se un altro feise como ti, no covereiva che ti lo castighasi e(l)lo reprendesi e per forsa li feissi le atrue chose rende? E doncha como poi-tu reprende atrui, se tu fai queste cosse ti mesmo? Anci dai materia a altri a mal far. Unde so te prego carissimamenti, che ti no faci piu chossì, avanti, voio che ti temi Dee e lo zuixo so, e a l'anima* serai drito rei. E pensate ben che ti no voresi che fosse faeto a ti cossì como ti fai a lo to fraelo”. Herodes ascotà e parea che tuto vegnisse men, e de confuxium e de vergogna, e niguna scuza no ge poiva far, ni sappe, se no quasi tremando se ge arecomandava, e che ello pregase Dee per ello chi ge feise misericordia. E san Zoane ge respose: “Lo Segnor è aparegiao: fa ti da la toa parte quello che se convengne”. Eche se ne ven Herodes con la soa familia e conpagnia tuto pensozo e tuto deschonsorao, perochè ello no poiva a la soa consientia trová chosa* de quello che san Zoane ge aveiva dito; e tornà a chassa. E quella soa misera, chi lo tegneiva, se n'avì e comensallo a motezar e a dir: “Che [è] questo? E-tu converso? Che t'a dito questo santo homo?” - fasandose beffe de Dee e de li santi soi, como fan li soe paere. Ma pu quando Herodes ge disse quello che Zoane ge aveiva dito de ella, no ge parsse zeche* [e] incontenente se inflomà* in lo cor so un odio grandissimo inver san Zoane, perchè a ella parea che Herodes fosse un pocho tochao. E cognosceiva ben che se Herodes l'avesse abandoná, ella sereiva la pu misera e la piu abandoná femena chi fosse quasi in lo mondo. E me penso che se ella avesse visto che Herodes delle parole de san Zoane no se fosse convertio, anci se n'avesse faeto beffe, cossì averea faeto autressì. Ma perchè la vi che Herodes la* loava de gran santitae e pareiva devegnuo pensozo e timoroso delle parolle soe, ella, per paura[sic] de no perder lo stao so, misse man a doe chosse: l'una da lozengar Herodes quanto poiva de quello che ella creiva che ge devesse piu piaxei; l'altra che ella acomensà [ad entrare] in la santitae de san Zoane, a mormorà de ello, e trovava da si mesma fasse cose e dixeiva a Herodes: “Cossì m'è dito de ello cellatamenti”.* Archuna vota lo dixeiva [a] archuna persona, perchè lo dixessem a Herodes per infiamálo*. E questo tristo cecho dava orechie a le parolle e no cognosceiva como elle eram dite vitiossamenti; e a tanto vegne, che no ge era nigum de la corte, ni de la famija, si ardio chi se inchalasse arecordar davanti a ella san Zoane. E quando vegniva archuna grande dona, [o] de questi grandi ho