Pagina:Italien112.pdf/167

Da Wikivivàgna

sti-tu penser?” E ello respondea: “No”. E lo paere dixeiva: “Dona mea, no te l'o ben dito? La penser ven a voy per lo peccao; e chi no a peccao, perchè dè avey penser? Questo fijor fo santificao inter lo to corpo per la visitatium de lo Fijor de Dee e de la soa Maere. E doncha, perche dè-lo avey poyra?” E lo fantin intendea ben queste parole, e perssò fondavasse in humilitay, in desiderio de amar Dee.


Or incomensà lo fantin de romagney la note. E andando pu avanti, romagnea quatro e sexe iorni. E como andava pu avanti, romagnea dexe e chize[sic]iorni. E tornava a casa per la teneressa de lo paere e de la maere; o sea che Dee vorea che lo paere e la maere [avessono ancora] alchuna recreatium [di questo fanciullo nella sua piccolezza], si che da cinque in sete agny, si me penso che lo beneito fantin tornava a casa alchuna vota. E anchora me penso, che in questo modo s'acorda la diferentia chi se dixe d'elo, soè che alchuim dixem che ello andà in lo deserto de zinque agni, atri dixem che ello ge andà de sete. E de sete agny se ten per lo fermo; e de cinque agny me penso che poea esser per questo modo, che ello ge andava e stava, e tarvota tornava a caza. E da sete agny avanti, me penso che ello ge steisse in tuto. E la fama era si grande de questo beneito fijor, per tute le contrae de intorno, e lo parlá chi se ne faxea, che caum dixea: “Questo è pu lo maravegioso fantin e lo pu novo chi nascesse may”. E benexivanlo* de so che elli saveam. Ma lo ge n'era nasuo un (n)altro pu maravegioso e novo, lo quar elli no cognosceam, perzochè ello staxea aschozo. Ma Zoane pisenim ben lo savea e ben lo cognoscea, persochè di e note pensava de ello, e como ello poeisse far cossa chy li piaxesse. Alchuna vota lo trovavam merchanti, e tal vota pastoy de bestie. E vegnivam a lo paere e a la maere e dixeam: “Noi amo visto lo fantin, pasando noy per lo deserto in cotal palte[sic], andava cantando salmi in ata voxe. E incontenente che ello ne visse, ne fuzì, e no ge poimo parlar”. Cotay nove ge ne vegniva alchuna vota. E quando lo fantin tornava a casa, e l'era si grande la alegresa de lo paere e de la maere e de tuta l'atra famigia, che no se poreiva dir. E vegnivam li parenti e vexin a far festa cum elli, e a veilo lo fantin. E monti zitavam lacreme per devotium, vegando questo fantin cossì san. E beo[sic] se tegnea chi se ge poisse aproximar. Intanto che a lo fantin comenssà fortementi a despiaxey la sprexa de questa gente, si che monto pu tosto se ne andava, e monto pu pugnava a tornar. Si che lo paere e la maere acorzandosse de so, incomensàn de tegnerlo monto celao quando ello tornava. O quanta alegressa aveyva lo paere e(l)la maere a veilo per casa e (a) tuta l'atra famigia; e se inzegnavam de tegnelo secreto e de será le porte per starse cum ello senza altra gente; e cossì me penso che passasse