Pagina:Italien112.pdf/116

Da Wikivivàgna

La scritura divinna si parla monto de la condicion de la femena bona et de la rea, et dixe che così como la rea femena he staita caxon et he ancora de monti may, così la bonna si he staita caxun de monti ben.

Diremo de le bonne et de le ree.


Lo se leçe in lo veio testamento, in lo libro de Hester, che l'inperaor Asuero si si avea soa sposa, chi aveva nome Vasti, la quar si era monto bella, ma ella era monto soperba per questa soa beleça. L'inperaor si fe un grande convío et magnificho; voiando ello manifestá la grande beleça de questa soa sposa a tuti queli de lo convio, si mandà per ella, che ella vegnisse ben ornaa et ben apareiaa, como se dexeiva a reyna, et a inperarixe, açochè l'inperaor n'avesse gloria et honor. Quella, como soperba, non lo vose obeir; de che l'inperaor fo monto torbao. A tar forma che cum grande confuxion ello si la caçà via, et no la vose retegnei per soa sposa, et si preise unna atra sposa, humera et obediente, chi avea nome Hester, la quar ello amà et honorà atissimamenti. Questa Vasti soperba si figurava la nostra prumera maire, chi fo soperba et no vose obeyr a l'inperaor de lo cel et de la terra; et perçò ella fo deschaçaa de lo paraiso, e tuti queli chi proceen da ella, per lo so pechao. Ma l'inperaor de lo cel si preise poa unna atra sposa humerissima et obedientissima, e questa fo la vergen Maria, la quar fo amaa et honoraa da Deo sover tute le atre done, per chi tuto lo mondo he sarvao.

In apresso se leçe, in lo libro de Iudith, d'unna vertuoxisima dona, chi avea nome Iudith, la quar, per le soe grainde vertue, si recevè da Deo tanta forteça et tanto chor, che ella taià la testa a quello grandissimo principo, Helofernes, grandisimo inimigo de Deo et de lo povo so. E cosi lo povo de Deo, per le vertue de questa dona fo sarvao, e liberà quela grandissima citae de Betulia, la quar era vegnua a le man de questo Helofernes, se questa dona no l'avesse secorsa.

E così como per le vertue de questa dona Iudith, questa citae fo sarvaa, cossì quela grandissima citae de Troa per unna marvaxe et pessima femena, chi ave nome Herenna, si fo tuta destruta, a tar forma, che mai poxia no fo refaita.

Apresso se leçe, in lo prumer libro de li Rey, d'unna sapientisima dona, chi avea nome Abigail, la quar, per la soa sapientia, si scampà lo so mario, chi avea nome Nabal, da la morte et scampàlo lé et tuta la soa masná da la morte. Questo Nabal era un grandissimo richo. Lo rey David pasava per la soa seirva* cum grande gente, et avea monto grande besogno de refrescamento. Questo Nabal, vilan descognosente de li graindi beneficij che ello ave recevuo da Davit, si respose monto vilannamenti a li soi messi; de che lo rey David s'apareià de andargi a caasa et ocier lé et tuta la soa gente, e levargi et destruergi tuti li soi ben. Sentando ço questa soa moier Abagail, sença sapua de so mario, si carregà bestie de pan et de vin et de carne et de monte atre cose. E cum queste cosse si çe incontra a Davit, lo quar era ça in la via per andar cum grandisima ira a dexfar questo Nabal, et si gi apresentà queste cosse. E sapegi si sapientissimamenti parlar et digando che ella[sic] no atendesse a la vilania de Nabal, perçochè ello era mooço etet invriago et de nigunna bontae. E che per amor de la soa ancella, la quar no avea visti li soi messi, gi devesse perdonar lo[sic] ofeissa. Lo rey David, odando le soe sapientisime parole, et la soa beleça et lo so gracioso presente, si perdonà a so mario, et si retrasse de la veniança, ch'el'avea pensao de far. E si gi levà tanto amor, che ello la preisse poxia per moier, de lì a pochi iorni depoí la morte de lo mario.