 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Il monte Alvernia
Oûa, se vuèi, ve invitu ne-u bellu Casentìn,
Spartìu da l’Arnu e u Tevere, serrôu da l’Appennìn.
Ammiaè che bella valle, cu-i paizettìn desteizi
In sce de cullinette, che ghe pân propriu appeizi:
Eccu Bibbiena, Poggi, Camalduli e lasciü
In çimma a quella cresta Chiuzi, ch’a nu l’é ciü
Quella che a l’ea ünna votta, ma che a cunserva ancùn
A gloria d’èêse a primma çittaè de sta regiùn.
Lì s’èrze u munte Alvernia çimma izulâ, slançâ
Che a pâ fra i âtri munti ün schéùggiu in mezu a-u mâ.
Taggiâ da tütte e parti a piccu cun u ciungìn[1]
A gh’ha lasciü ünn-a selva tütta de fu[sic] e de pìn[2]
Pe puèighe andâ se batte ün ünicu sentê
E çertu a quelli tempi ghe vuèiva e màn e i pê.
Un pô de quete a-u spiritu ne-u cianze e ne-u pregâ.
Lasciü in sce poche prie da çimma dîta a Penna
U se ne stâva persu cumme int’u mâ ünn’antenna,
Là u nu sentiva ninte: u gh’arrivava a stentu
In quellu gran silensiu u remesciâ du ventu.
Fra quelle çimme vergini d’antighi fu[sic] e de pìn,
Cumme s’u fuise ün alitu de spiritu divìn,
U stâva lasciü in çimma, assortu ne-u Segnû,
Ma u puèiva int’a levata e a-u tramuntâ du sû
Veddise lì davanti u campu du só zelu,
Dunde u l’aveiva sparsu cun tant’amû u Vangelu:
