La nascita di S.Francesco
U puaè du nostru Santu, sciu Pietru Bernardùn,
U fâva du mercante a ricca prufesciùn.
Ommu bèn bèn de spirtu e de capaçitaè
U nu pensâva ad âtru che ad ammüggià dinaè.
Andandu sempre in giù pe vende e pe accattâ,
U n’ea guaèi sciú de rostu [1] cumme ve puèi pensâ.
U l’ea poi mattu e persu pe-a blaga di Françeixi,
Ma u l’imitàva, a-u solitu, i menu buìn arnèixi, [2]
Côse u n’avièiva daètu pe un pô de nubiltaè!
Ma u nu l’ha mai pusciüu levâse questa cuaè.
U véù appatâse armenu ne-a muaè di só figgéù,
E in questu u l’é riescìu a cuntentâ u só chéù.
U l’ha piggiòu ünn-a nobile d’origine françeize
Donna veamente bunn-a e senza guaèi preteize
Ve-u lì che ün bellu giurnu, turnandu d’in cammìn,
U se tréùva int’a chinn-a ün bellu masccettìn.
Oû véù mangiâ dai baxi, u se l’abbrassa, ôu spremme;
U sâta, u balla, u rie, u cianze tütt’assemme.
«Maè cau... cumm’u se ciamma? » — « L’emmu ciammòu Giuanìn ».
— « Ma che! ma che! bezéùgna ciammalu Françeschìn! »
Perchè stu cangiamentu? Perchè u sciu Pietru u véù
Piggiâ daa França u numme du primmu só figgéù.
---