Pagina:G. Peragallo - Poesie - 1870.djvu/124

Da Wikivivàgna

— 122 —

E a te gh'é andæta - sûbito addosso,
Dêuveando o mànego - do sò piccosso.
Me dieì, no gh'ëa, - nisciûn villan?
Ghe n'ëa, ma stavan - ben da lontan,
E quello di axi - o camminava
Apprêuvo a ûn aze - chi ghe scappava.
Pe mette ûn termine - a questa scena,
Monto a cavallo - e cöro a Zena;
Affannôu, rosso - arrivo in Cûria,
E daggo parte - de quest'ingiûria.
Da tûtti i canti - scciêuppan da-o rie,
E mi dä raggia - m'addento e die;
Me sento sûtbito - scappâ a paziensa:
E questa, sbraggio, - l'é a provvidensa
Da nostra Cûria - pe ûn pöveo Præ?
Ah! no gh'é ciù ordine - no gh'é caitæ! -
Cose voeì faghe - s'o l'é za morto?
Risponde l'ommo - do collo storto.
A queste paole - alsavo a man,
E se non ëa - pe Præ Gallean,
Chi me tegnisse - e o m'arretiasse,
Voeiva ûn pö fâ - prêuva de brasse.
Allöa veddenddome - coscì imbestiôu,
Han finalmente - deliberôu,
Che se partisse - con mi ûn portê,
L'Ommo de Gexa - cö Labardê. -
Se sparze a nêuva - se fa do sciato,
Chi se radûnn-a - da-o Vescovato,
Chi da-i Dolori - chi da-o portello,
Secondo a gente - gïava o çervello;