Pagina:Doroi de pansa 1797.djvu/1

Da Wikivivàgna

LIBERTÉ                             EGUAGLIANSA


DOROI’ DE PANSA
CAOSÆ DA RA DEMOCRAZIA
A RI DOI OLIGARCHI
BENARDO E BACCICIA


SONETTI


Ninte me maraveggio, perchè sò mì,
Quello, che se dixeiva in ogni canto;
Roba, Bernardo cao da fâ stordî,
Da fâ scappâ a pazienza fin[-n]a a un santo.

Ghè dî voì poco? vêise prostituì
I nostri Emblemi che costavan tanto?
Ra Busc[i]oa rossa, e o Libro d’Oro ascì
A o fœugo destinæ, e aò nostro cianto?

Se poesse rimediâ a sto imbaraçço.
Farèiva voto d’esse un pò ciù à man,
Lasciandome toccà comme un ragaçço.

Per dive a veritè: ogni cristian
Dixe, che intanto sêmmo andeti a sguasso
Per o naso dúo, e l’operâ da Can.




Ahimè! caro Zerman mœuro d’angoscia!
Mi quæxi non sò ciù quello, che fasse!
In questi giorni amai tutto me fruscia!
Se l’han piggiâ con noi fin-na e lumasse

Ognun ne sciorte fœua d’in trà so sguscia.
Con dî ra so raxon sciù tutte e ciaççe,
E Ziardoe parèmmo, che fan smurscia
(A fraze per piggià dre genti basse.)

Chi l’aesse mai pensao caro Baccicia:
Chi paieva[1] che tremasse a nostra vista.
L’e stæto o primmo a insorge con ra miccia.

Questa a se ciamma una figura trista,
A reisego avei misso a nostra ciccia,
Per varj Promotoì, capi de lista.

Cucchi
  1. paeiva ò paiva