Pagina:Donaver Antologia 1910.pdf/224

Da Wikivivàgna


Larghe aoa e tronche che veddei l’ascella,
Poi curte e co-a redoggia a quelle scimili
D’un chi pesta do peivie e da cannella.

Un pô zù lisce e senza farballà
Ghe fasso e robe, e aoa invece e carego
De baste e sbuffe quante ghe ne sta.

Un pô un cappin ghe fasso da dottô,
Aoa uña bella coa comme a un canonico,
Aoa un bello peviale comme a un priö,

Aoa uña continenza, aoa un capusso,
E atre invenzioin de França, veo depoxito
D’affettazion, de vanitâe, de lusso.

Con quest’arte mirabile, e per queste
Demoe donnesche tanto laô me capita
Che fasso assâe, se sento messa a-e feste.

De ciù a speisa (notâe) a l’è scarsa e raêa,
E quaêxi sempre l’è seguo l’introito.
Stäeme a senti, che ve a fö veddo ciâea.

Dexe circa scolaje gh’ho a travaggio :
No son paghâe, perchè mi insegno a-o maêscime;
Ma gih’insegno però per maê vantaggio.

E insegno malapeña quella parte,
Ch’a m’è d’agiutto, e ch’a me fa a propoxito,
Ma ch’a no basta pe arrobâme l’arte.

I conti poi son conti da speziaê,
E supplisce un retaggio de trei cubiti
A-i ritardi o a-i travaggi mâ pagâe.