Pagina:Cittara.zeneize.1636.pdf/22

Da Wikivivàgna

Donna, serpente dell'inferno crua,
Uscia da ro profondo dell'abisso,
Per metteme à sbaraggio e in compromisso
L’annima in terra pe ro Ce nassua.

Donna, à ro mondo, posso di, vegnua,
Come Domenende forsi ha permisso,
Per tormentame, e fame in breve schisso
Ro retræto d[']un'annima perdua.

Zà che re mæ pecchæ m'han condannou
A cosi agra, e dura penitensa,
De prega sempre un marmaro incarnou.

Sbatto terra à ra fin dra patiensa,
E de tanti sospiri, c'ho buttou
Ve demando ra morte in recompensa.