A-O NOSTRO MÂ[1]
A l'amigo Giûlio E. Menûo
T'ë bello da bellessa ch'a no cangia
quando carmo ti spëgi ö çê turchin,
da-a spiaggia in gio bördôu comme da frangia
desteiza con capriççio a-i têu confin
Da-o Cao de Meie andando verso Zena[2]
se stende l'arco dôçe de têu rive,
incornixae da-i monti, in ta serena
maestae ch'a parla a-o chêu, ma a no se scrive.
In tanta carma e belle veie gianche
semeggian de farfalle innamôae
che ö lungo scorattâ l'ha reize stanche[3]
e sörva e onde ciaee se son posae.[4]
Ö sô a-o sêu spontâ o te semenn-a[5]
de rêuze lûminose da mattin,
e tramontando placido o te venn-a
de porpore de fêugo e de röbin.