 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
52
Poei figûave in che bella poxision
O povëo Paddre o s'é dovûo trovâ
In presensa a sto pö de pretenscion
De voeì de cöse che o no poeiva dâ,
Lê o sbraggiava, meschin, che o no l'aveiva,
Ma nisciûnn-a de Moneghe a-o credeiva.
53
Finalmente esaurïa l'ûltima squagia
De raxoîn, de minaccie, de paziensa,
Misso a-e streite, arrembôu coe spalle a-a mûagia,
Sensa mezzi de poeì fâ resistenza,
O s'é dæto pe vinto, o s[']è sperzuôu
Che vivo o morto o ghe l'aviæ trovôu.
54
E comme a l'indoman d'ûnn-a tempesta,
Ritorna o bello e se riposa o vento,
Ma pe ûn pesso veddei che o mâ o ve resta
Sempre mosso da ûn lungo ondulamento
Comme o fosse ancon raozo, imbozzonôu
Da-o venin de no ësise sfogôu:
55
Coscì e Moneghe inverse e mugugnando
Han finïo pe lasciâse appaxentâ,
Mentre o Paddre, o l'andava borbottando:
«Eccove lì, cöse me tocca fâ!
»Trovâ l'öxello mì pe appaxentâle...
»Bella cösa pe ûn Paddre spiritûale!»
