Pagina:Bacigalô.Prose.rimæ.1891.pdf/210

Da Wikivivàgna


32
Cöse voeì che ve digghe! in questa vitta
Pe salvâse da-i crûzï e da-e pascioin,
Bezêugneiva fâ comme ûn eremitta,
Interdîse e ciû semplici emozioîn,
E i piaxeì che s'inventa e se procûa
Questa nostra carogna de natûa.

33
Gh'é çerte cöse poi, çerte demoette
Che ûnn-a votta assazzæ se ghe ritorna,
E quando s'é obblighæ de fâ croxette,
Ne ven sempre ciù côæ de fâle torna,
In manëa che ne pâ de stâ in scë braxe,
E sensa quelle non s'ha ciû de paxe.

34
Coscì lö ch'ëan vissûe scinn-a a quest'öa,
Sensa öxelli in tranquilla solitudine,
Piggiôu gûsto ûnn-a votta a sta demôa,
No ne poeivan lasciâ ciû l'abitudine,
No saveivan trovâ ninte de bello,
Se no gh'intrava ûn pittin d'öxello.

35
Appenn-a che a conversa de cuxinn-a
A s'é accorta che o Loro o l’ëa scappôu,
Gh'è vegnûo tûtta a pelle de gallinn-a,
A n'ha vìsto ciû ninte, a n'ha ciû ansciôu,
Poi, convûlsa alleitando i beati e i santi,
A s'é missa a çercalo in tûtti i canti.