Pagina:Bacigalô.Prose.rimæ.1891.pdf/206

Da Wikivivàgna


16
E con tanta eloquensa e sentimento
O l'ha fæto a so mimica, che lê,
Rimettendose ûn pö da-o so spavento,
A passetti e cö andâ in punta de pê
A s'accosta... a se ferma e cianciannin,
A s'azzarda a toccâlo ûn pittinin.

17
Ûnn-a votta toccôu, l'è vinto o zêugo,
E lê furbo; no sölo o-a lascia fâ,
O se cincia, o se presta, o se da lêugo,
Che a ghe göde, che a-o torne ûn pö a toccâ,
Poi d'ûn botto, aspëtou che a pöse o dïo
O ghe monta in sciö brasso in t'ûn asbrïo.

18
Questa chì che ûn öxello coscì grosso
A n'aveiva mai vïsto, nè toccôu,
Tûtt'assemme veddendoselo addosso
Co-a so pèsta de becco attennaggiôu,
A s'é vista fottûa, a s'é missa a criâ:
«O möæ santa, ghe l'ho, son rovinâ.»

19
E veddendo, da-a puïa, zà averto o taggio,
Sciortî o sangue e corrighe tûtto zû
A sbraggiava: «Scignôa gh'é ûn pappagaggio,
«Presto Sciã cïre, sciä camminn-e sciû!
«Sciä me o leve d'addosso, ahi che o m'addenta!
«O m'ammassa, o me sguara, o me scarpenta.»