 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
94
No gh’ëa ne ô barco parte intrega e saña,
L’opea morta do ponte e do resato
A l’ea per l’ægua scherso da buriaña;
Aveivan fæto ne-ô mâ stesso ûn sato
Rotti l’erboo de meistra e de mezzaña;
Ghe dava pe desfâlo ô mâ l’assato;
E che poëse sarvâlo ô caxo ræo
Solo d’un miaco, se veddeiva ciæo.
95
E giûsto appunto allôa i Genii celesti
A nave e i ommi i difendeiva lô:
Deviavan per lô i fulmini da questi,
Ean e lançe immortali ô condûttô,
E contro i colpi da gragnêua fûnesti
E so äe ëan ûn paegoa, e a so favô
Spesso tempiava a so virtù de l’aia
E da mariña a fûria straordinaia.
96
Ma l’Eroe no vedendo ûn tanto aggiûtto,
Che ghe prestava ô Çê invixibilmente,
Ma invece ô tempo e ô mâ sempre ciù brûtto,
E ô pericolo sempre ciù imminente;
Dopo aveî fæto in quelli estremi tûtto
Quello che poiva fâ ûn mainâ prûdente,
In ta so camea ô s’è retiôu da lê
Solo, a-ô timon lasciando Bertomê.
97
Là a-e triste riflescioîn pe-ô rischio grave,
Ne-ô quæ ô veddeiva ô gran marin zeneise
Lê mæximo, ô so barco e tante brave
Persoñe e cae, che in quello gh’ëan compreise,
(Da-e mille cûe pe-a direzion da nave
Riflescioîn triste fin allôa sospeise),
O dava sfêugo e a-e lagrime frenæ,
Perchè i so no ne foisan costernæ.
