Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/667

Da Wikivivàgna

86
Fra tante angûstie quanto poiva fâ
O ciù bravo, ô ciù pratico, ô ciù asperto,
O ciù attivo ammiraglio pe sarvâ
A nave da ûn naufraggio quæxi çerto,
E ä Spagna a gran notizia non sperâ
Forse d’ûn nêuvo mondo descoverto
O façeiva l’Eroe (ne-ô chêu ascondendo
A so ascietæ[sic]) con genio e ardî stûpendo!

87
Ma vedendo che ô barco êse diretto
O no poiva per quanto ô se dêuviasse,
De meistra, de mezzaña e de trinchetto
O særa e veie, a fin ch’ô n’abboccasse;
Lasciando che cö solo parrochetto
A seconda do vento ô navegasse;
E ô l’aspëtava che do mâ a violenza
L’acquetasse a pietosa Provvidenza.

88
S’ammermava a speranza de salvezza
Però contro i so voti e aspettazion:
A ûn giorno tristo a nêutte l’è sûccessa
Pescima, e a questa ûn giorno pezo ancon,
Se pù giorno l’ëa quello, ch’ëa da stessa
Trista nottuaña uña continûazion,[sic]
Un quaddro tenebroso d’imminente
Naufraggio e d’ûn orrô sempre crescente.

89
No se sentiva in questo che ô violento
Sbatte di maôxi a grosci cavalloîn
A-a poppa, a-i fianchi e ä prôa do bastimento,
Fischiâ, ruggî Meistræ, Sciöchi, Aquiloîn,
E a l’ûrto e a-ô tempestâ do mâ e do vento
Scroscî ponti, erboi, toe, gagge, pennoîn,
E fin da chiggia, comme se a dreittûa
A se ghe desciantasse, l’ossatûa.