Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/656

Da Wikivivàgna

39
E che Matima a fesse tanto a caccia
Allôa a Fernando, ô quæ benchè lasciâla
Perde pe conservâse senza maccia
O pense, e ô l’ammie ben de n’incontrâla;
Pù ne-ô bosco ô se a trêuva faccia a faccia,
E mentre che lê ô çerca de schivâla
Con chinâ i êuggi e co’ allunghî ciù ô passo,
Lê a ghe dixe acciappandolo pe ûn brasso:

40
Zà che te son, Fernando, tanto odiosa,
E a me[sic] presenza a te da tanta noia,
Tegnite a to borsetta, che preziosa
A m’ëa finaôa e caa, comme ûña gioia:
Perchè m’è cosa troppo tormentosa
De portâ sempre addosso ûña memoia
D’un ommo, che mi ho amôu ciù de mi stessa,
E ch’ô me paga d’odio, e ô me dispressa.

41
No pe-a gôa d’ûn oggetto, pe-ô quæ onô
E premio ho perso a-ô zêugo, a-ô quæ ëo concorsa,
Me chinâvo a piggiâlo, ma pe amô
De quello, chi ô cacciava in mezo ä corsa!
E questo manco, ingrato, ô me fa prô!
Bella consolazion, bella risorsa!
Perdo in t’ûn giorno da vittoia ô vanto
E ô frûto, e quell’eroe che amavo tanto!..

42
Coscì a disse e con gesto risentio
Cazze da-i pê a borsetta a ghe lasciava,
Che a vittoia ne-a corsa a g’ha impedio;
Co-i êuggi pin de lagrime a ghe dava
Un sguardo accompagnôu con ûn sospio;
E vortandoghe e spalle a se n’andava
Ne-ô spirito lasciandolo sorpreiso,
Ne-ô chêu tûtto commosso e tûtto aççeiso.