Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/642

Da Wikivivàgna

179
Pe ûn lungo træto a lancia co-a canoa
In sce l’ægua slittavan de conserva:
Ma ä fin (i Indien forza e destressa allôa
N’aveivan pe-ô besêugno e de riserva)
Ven questa avanti, comme uña scignôa,
E quella a gh’è inderrê, comme a so serva;
Schicchè pe-i primmi e avvantaggiæ d’ûn pesso
I Indien da radda arrivan a l’ingresso.

180
Ma chì per atro i aspëtava ûn guao,
E a so corsa feliçe a fù interotta:
Trasportôu dä corrente e da l’avao
Troppo a-a costa vixin passa ô canotto;
Scicchè resta sott’ægua ô remmo a Zao
Infiôu ne-a spaccatûa d’ûn schêuggio rotto,
Quello a corrente a-ô giava pe traverso,
E questo a destaccâlo no gh’ëa verso.

181
E chì arrivava ûn guao ancon ciù grosso
A-i barcaiêu di Antille, perchè allôa
A l’improvviso ghe vegniva addosso
Co-a prôa ûrtando a poppa da canoa
Asbriôu e drito di Spagnolli ô gôsso,
Che ciù ûn pittin ô ghe a fà andâ in malôa;
Ma pù da ûn scontro, da-ô quæ gh’ëa da temme
Tanto, ô fè solo avaia de due remme.

182
Un remmo in quattro pessi ô s’ëa stoccôu
Che in mâ cazzeivan subito ä dreittûa,
L’atro, ch’ëa infiôu in ti scheuggi, descciantôu
O s’ëa pe-a scossa, ch’ô l’aveiva avûa,
Ma ne-a paa tûtto rotto e fracassôu
O ghe sciortiva fêua da spaccatûa;
Ma nè pe contrattempi e pe svantaggi
Tali se perdan d’animo i Selvaggi.