Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/64

Da Wikivivàgna

55
L’ea zà trei anni, ch’o s’ëa mantegnûo
Tanto in auge ô prûdente precettô
D’asseguâse ô bon nomme e quarche scûo;
E specialmente ghe façeiva onô
Che finn’allôa ô se conservasse pûo
O chêu dä trista ruzze de l’amô;
Virtù de ciù sublimi e straordinaie
In chi tratta ogni giorno co-e scolaie

56
Perchè scibben ch’ô foîse testa a testa
Con ciù d’uña bizzara zovenotta
(Caxo, ne-ô quæ l’è un miâco, se no resta
O poveo meistro a-ô lammo quarche votta)
Pù ô sostegniva ne-a conduta onesta,
Forte a despeto d’ogni interna lotta,
Necescitæ de conservâse ô credito,
E de scolaie ô rango e ô ricco redito.

57
Ma finalmente (eh! che non è da fiâse
Da virtù umana!) doppo l’anno terso,
Quando ô paiva d’amô meno capaçe,
Per amô ô diventava matto e perso;
E l'ëa figgia a damiña da ammirâse,
Che a ô rendeiva da lê coscì diverso,
D’un negoziante, che a magîa de pronte
Çento mïa lïe a-ô trasformava in conte.

58
Questa so dilettiscima scolaia
A ciammavan per nomme Rosolea;
Bellezza a non aveiva straordinaia,
A non aveîva rêuse e livio in cea;
Ma a distingueîvan solo uña çert’aia
Sentimentale, un tratto, uña manea,
Un parlâ, un gesto, un sguardo, un çerto fâ,
Ch’ô v’innamôa, ma che no-ô sei spiegâ!