Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/638

Da Wikivivàgna

163
E quanto de fâ ô bûffo essendo in veña
De remesciâ spedio e brasse e i pê,
O s’ëa tanto avanzôu, che ûña chinzeña
De passi i so compagni ëan inderrê;
Allôa lê ô vorta a l’ægua e scciappe e a scheña
E a faccia, ô peto e l’ombrisallo a-ô çê,
E in tà moddo reverso a compagnia
Pâ ch’ô vêugge aspëtâ pe cortexia.

164
Ma quando ô vedde a compagnia avversaia
Vixiña a-e so carcagne, allôa boccûo
O torna a nûâ con forza straordinaia;
E quand’ô l’è distante e ciù segûo,
O se torna a vortâ co-a pansa a l’aia,
E lì co-e brasse larghe fermo e dûo,
Pâ ch’ô digghe: veddeî se son discreto;
Camminæ, amixi cai, che mi v’aspeto.

165
Pe seî votte ô façeiva ô stesso zêugo,
E sempre con i mæximi vantaggi;
Meno energia mostravan, meno fêugo
In quello giorno i atri treî selvaggi:
Che poësan passâ avanti no gh’ëa lêugo:
Tamatoa e Tati paivan i so paggi:
Makè façendo invece l’impostô
O stava a posta ciù inderrê de lô.

166
Questo fûrbon in testa ô s’ëa cacciôu
De voîla vinçe a son de stratagemmi;
O s’ëa per tûtta a corsa regolôu
Da ûn veo fôcao, da ûn abile fascemmi;
No ô distingueivi, tanto ûn insensôu
O paiva a-ô nêuo, da ûña canôa co-i remmi,
Ma frattanto lê ô medita a manea
De fâla a chi ëa bûffon e a chi no-ô l’ëa.