Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/631

Da Wikivivàgna

135
Là ô fù da tûtti i cappi riçevûo
Fra-i applausi de tûtta l'assemblea
Co-a lode e con l'onô, che gh’ëa dovûo,
E in specie da Caonabbo e da Tamea,
Da-i quæ in gran stimma sempre l’ëa tegnûo
E trattôu ne-a ciù nobile manea
Tanto chi ëa bon in guæra pe fâ botte,
Quanto chi ëa in paxe destro e ardio në lotte.

136
E tûtti i primmi fra i cacichi io segno
D’amô e de stimma ûn premio han vosciûo dâghe:
L’amigo de Colombo e alleôu ciù degno
Uña sciabbra ô fù ô primmo a presentâghe
Coscì drûa, forte e affiâ, benchè de legno,
Ch’a l’affettava i ommi, comme e daghe
Di bersaglieri, o a lamma di squaddroîn
Che rebellan i ûssari o i dragoîn.

137
O ghe dava Caonabbo ûn gran piccosso,
Ch’ô l’ëa bon a troncâ, benchè de pria,
O collo netto a ûn ommo grande e grosso
Comme Morgante, o ô filisteo Golia;
E ûña lança Tapoa co-a punta d’osso
Affiâ, lûnga, robûsta e ben pulia,
Ch’a poiva in campo contro ûn reggimento
Senza spuntâse pertuzâne çento.

138
Broio ô ghe da ûn tamacco in tâ manea
Arrangiôu, ch’ô pâ a clava, con a quæ
O grosso lion tremendo de Nemea
Ercole ô fracassava comme ûn bæ:
E ghe regalla ûn arco infin Tamea
O quæ pe forza e pe elasticitæ
Con quelli archi famosi ô se pêu mette,
Che dêuviavan Ulisse e Filotette.