Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/627

Da Wikivivàgna

119
L’erboo ô l’ëa lungo e reizegoso assæ
Quantunque desarmôu do pappafigo,
Da fâ scappâ de quelli zêughi a coæ
A chi ne foîse, comme Oieda, amigo;
E fâ tremâ ben ben con anscietæ
Chiunque de quell’eroe non ëa nemigo;
Ma lê invece ô se cincia in çimma a quello
Erboo co-a confidenza d’ûn oxello.

120
E ô se ghe mette e ô se ghe ferma primma
In pè co-e brasse larghe drito e fisso,
Comme se vedde a ûn obelisco in çimma
Un santo, uña croxetta, o ûn crocifisso,
E poi (ho fin ribresso a dîlo in rimma,
Tanto ô l’è stravagante ô ghiribisso)
Con forza d’equilibrio straordinaia
O ghe posâ sciù a testa co-i pê a l'aia.

121
L’ëa a ûña tâ scena ô popolo commosso,
E ch’ô a finisse con rompîse ô collo
Aveiva[sic] ognùn posciûo zûgâ de grosso:
Ma no gh’ëa nè Selvaggio nè Spagnollo
Ch’ô no restasse senza sangue addosso,
Quando lê tutt’assemme ô dava ûn scrollo,
E paiva che allargando e gambe e e brasse
A forza e l’equilibrio ô ghe mancasse.

122
Ma lê invece ô se lascia cazze a posta
Co-a faccia a-ô legno e sûbito ô l’abæra;
Primma con tûtto ô corpo ô se gh’accosta.
Co-e gambe tûtt’intorno ô se ghe særa,
E co-e moen in scï fianchi e faccia tosta
O scûggia adaxo adaxo fin in tæra,
E ô côre, mentre creddan ch’ô scie lesto,
A l’erboo de mezzaña presto presto.