Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/624

Da Wikivivàgna

107
No creddo de fâ torto e despiaxeî
Çerto a quella bonn’anima, anzi penso,
O dixeiva, che in Çê a ghe deve aveî
Un conforto, un diletto, ûn gaudio immenso,
Che questa so memoia, pe ûn doveî
Sacro e d’ûña bell’opera in compenso,
A se dagghe a chi a Diego conservava
A vitta che lê mæxima a ghe dava.

108
Ma ô gran cacico senza premio e onô
No voendo gentilmente, che restasse
O figgio de l’Eroe navigatô,
O voiva, che ûn tamacco ô l’aççettasse,
Che pe-a materia e ô genio de l’autô
Un di tamacchi ô l’ëa de primma classe,
Un cappo d’opea d’incision selvaggia,
E un’arma formidabile in battaggia.

109
Ean terminæ i zêughi de tæra, e ô sô
Oltrepassôu ô l’aveiva zà d’ûn’ôa
O çercio, ch’ô s’incroxa a l’Equatô;
Tempo incirca che caccian zù da gôa
I mortali e trenette e ghe fan prô;
Scicchè se sospendeiva ûn pö a demôa
Pe dâ a-ô stêumago a solita meixiña
E appægiâse pe-i zêughi da mariña.

110
L’ëa intanto in mezo ä radda remorcâ
A Pinta che de træ vegnûe d’in Spagna
A l’ëa de due restanti a megio armâ,
E meno dannezzâ da so compagna;
Perchè a servisse a l’ûso stesso in mâ,
Ch’ëa servio in tæra l’erboo da Cocagna
Che a foise, intendo, a-ô tempo stesso ô lêugo
Fissôu pe-a meta e a macchina pe-ô zêugo.