Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/588

Da Wikivivàgna

111
Ma quando â fìn de Broio zà segûo
Là co-a so trûppa Alonzo ô l’ëa concorso,
E con Oieda Bertomê, battûo
Maionàbbo, ô s’è azzunto pe rinforso,
A causa di Selvaggi a l’ëa in derrûo;
Scicchè ô fava Tamea l’ultimo sforso
Pe fâ passâ a-i nemixi ô danno e ô guao,
O fâ che ô trionfo ô ghe costasse cao.

112
Accompagnôu questo potente Indian
Da çento da so forza e da so schêua,
A moddo d’ûn terribile uragan,
Che accompagnôu da fulmini e gragnêua
O l'infûria in t’ûn campo pin de gran
Ch’ô l'ha a spiga ancon tenia e meza vêua,
O se cacciava in mezo da battaggia
Dove ciù spessa e forte l’ëa a marmaggia.

113
E con tâ furia a stessa ô l’investiva
Co-a so falange quest’eroe selvaggio,
Che quella votta ninte ghe serviva
L’ordine, a forza, ô nûmero, ô coraggio;
O sangue abbrettio in tæra lì ô corriva,
Lì gh’ëa ûn massacro, gh’ëa ûn maxello, ûn straggio,
Che presto ëan diventæ boña memoia
Tanti, ch’ëan tosto pe cantâ vittoia.

114
E tanti, a-i quæ ancon l’urtimo baxo
Stampôu a morte a non aveiva in cea,
Çercavan de svignâsea adaxo adaxo
Ferii o spaventæ fêua de manea:
Fiesco, Temo e Martin, ch’ëan là pe caxo,
Dove a squaddra infûriava de Tamea,
Con ciattonæ e trattandoli da vili
Çercavan de fermàli e incoraggîli.