Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/582

Da Wikivivàgna

87
Comme se foise stæto tenio e mollo
Quello strûmento forte e drûo de guæra
Comme l’ëa tenio d’ûña figgia ô collo,
E quæxi da ûn soracco o da uña særa
Taggiôu netto da l’arma do Spagnollo
In t’ûn lampo in duî tocchi ô l'ëa pe tæra;
E coscì a testa de Gadisa a costo
D’ûn bon tamacco a l’è restâ a so posto.

88
L’Eroe chi ëa comme ûn lion, che ne-a foresta
Ferio e non abbattûo ô l’è sempre pezo,
O te gh’asbriava ûn’atra botta ä testa,
Dä quæ a sarvâla no ghe paiva mezo;
Ma Diego, ch’ô vedeiva tûtta questa
Scena, ô corriva pronto, e a spâ fra mezo
O ghe metteiva: ferma, criando forte;
Non ammazzâ chi m’ha sarvôu dä morte.

89
Pronto, obbediente ä voxe de so fræ
O trattegniva ô brasso e a spâ Fernando,
Regordando quell’atto de pietæ
Eroica e chi ô façeiva e ô comme e ô quando;
E a lotta contro a figgia e contro ô poæ
E l’idea de vendetta abbandonando
A-ô stesso tempo pe sfûgâ a so raggia
O s’attaccava invece co-a marmaggia.

90
Ma quantunque ancon forte e coraggioso
O gran cacico, ommo de boña pasta
Commosso da quell'atto generoso:
Basta, ti æ vinto, ô l’esclamava, basta!...
Diego ti ê giûsto quanto valoroso!...
Coscì dixendo ô l’acciappava l’asta
In to mezo, e ôa tegniva sollevâ
A l'aia e ferma in faccia de l’armâ.