Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/57

Da Wikivivàgna

27
I fratti all’indoman pe quella strana
Scappadiña a conseggio radunæ,
Giudicandola in mascima profana.
Compativan però a fragilitæ
Ne-ô tempo stesso da natura umana;
Ma sentenziavan con severitæ
L’aveî violôu chinando zù a clausûa
Solo, senza licenza e all’aia scûa.

28
Schicchè ô fu condannôu pe un tâ rëato
A dimandâ in capitolo perdon,
A prorogâ a duî anni ô noviziato,
A n’affacciâse ciù a nisciun barcon,
In specie a quello profanôu da-ô sato,
A stâ pe un meise all’ôa da recreazion
A dî ô rosaio da lê solo in stanza,
E a-ô sabbo e a-ô venerdî senza pittanza.

29
Lê ô se saiva adattôu (zà che adattâse
A quarche peña allôa l'ea necessaio)
A fâ un pö de zazun, a dechinâse
A dimandâ perdon e a dî ô rosaio;
Ma ô no poiva per ninte rassegnâse
A quello noviziato straordinaio,
In tutto e dappertutto, e non a torto,
Spionôu, e in specie da-ô barcon de l'orto.

30
Ma pù in sciä fin ô l’ha dovûo pe forsa
Collâse intrega quella pilloa amaa,
E veddise restrenze pe-a trascorsa
Mancanza a libertæ chi è tanto caa,
E fra i novizii per a peña incorsa
Ese contôu l'urtimo schæn da scaa,
Soffrî, taxeî, compî quell’espiazion
Fin a l’ôa da solenne profescion.