Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/514

Da Wikivivàgna

91
Mentre che ne-ô pericolo maggiô
Ne-ô disuguale e feo combattimento
Quella a se trêuva, ecco s’ecclissa ô sô,
E se fan scûi a tæra e ô firmamento;
Colombo ô s’approfitta do terrô
In quello favorevole momento
Causôu ne-a turba goffa e materiale
Da ûn fenomeno tûtto naturale.

92
Comme Giosuê ô l’alzava e moen a-ô Çê,
Comme se a-ô sô lê ascì ô ghe comandasse;
Con a diverscitæ fra quello e lê,
Che ûn voiva che l’astro ô se formasse,
Perchè de ciæo ô l’aveiva de mestê
Tanto che a so vittoia a s’assegûasse;
L’atro paiva ch’ô voëse l’aia scûa
Pe schivâ ûña battosta zà segûa.

93
O strâatagemma sûbito ô riûsciva,
Perchè, de quell’Eroe vedendo l’atto,
E ô sô che senza nûvie ô se croviva,
I selvaggi creddeivan che pe ûn patto
Antecedente l’astro ô l’obbediva
Colombo sempre pronto e sempre esatto;
Scicchè allôa se perdeivan de coraggio
E a ascondise corrivan ne-ô villaggio.

94
Bench’ô foîse restôu padron do campo
L’Eroe zeneise, ô conosceiva ben,
Che no cessava ô rischio, nè l’inciampo
Pe-ô spavento ridicolo di Indien;
E che non ëa poscibile atro scampo
Che ô lasciâ l’isoa, mentre ch’ëan lonten,
E no tornassan inderrê pentii
Vergognandose d’êsise avvilii.