Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/506

Da Wikivivàgna

59
Allôa Diego a-i compagni ô sûggeriva
D’approfittâse de quell’armistizio,
Pe vedde, se a salvâse ghe riusciva;
Perchè in paise nemigo aveî giudizio,
E schivâ un nêuvo attacco convegniva;
Perchè, pochi com’ëan, quell’esercizio
De lotta difensciva a-ô lungo andâ
O l’ëa ûn affare chi no poiva duâ.

60
D’accordo allôa scappavan lungo a spiaggia,
Ma avendo fæto appeña çento passi
Sentivan vegnî ûrlando uña selvaggia
Tûrba d’ommi, de donne e de ragassi:
Allôa pe n’êse visti dä marmaggia
Depuî a-i schêuggi s’accucciavan bassi:
(A riva pe fortuña a l’ëa deserta)
E lì stavan ascosi, zitti e a l’erta.

61
Ma mentre ô l’aggueittava fra duî schêuggi
Martin pe vedde cose gh’ëa de nêuvo,
O vedde Idia co-e masche comme fêuggi
De papê gianche e comme scorse d’êuvo,
Co-i cavelli in disordine e co-i êuggi
Tutti inspiritæ con quella tûrba apprêuvo,
Che a l’impeto, a-e minacce, a-i atti stessi
Paiva, ch’a voëse fâne mille pessi.

62
Quando pe sarvâ Fiesco da l’ombroso
Bosco sciortivan fêua Diego e Martin,
Lê dä lunxi a i seguiva e d’arescoso
E piña d’anscietæ pe vedde a fin
D’un passo tanto ardio e pericoloso;
Ma riusciva a abberrâla pe cammin
A gente chi a çercava pe-a foresta,
E a strascinava in zù pe fâghe a festa.