Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/485

Da Wikivivàgna

87
Ne-a ciù esteisa de queste e ne-a ciù ardia
Me son mescciôu mi stesso e compromisso;
Chi bon giudica un atto dä riuscia,
L’ha tacciâ d’ûn orribile pastisso:
Ma pù a fù organizzâ con tâ maestria,
Cosci nobile ô fin, che s’ëa prefisso,
Son tali e conseguense, ch’a n’aviä
Che da ogni bon patrioto a sä lodâ.

88
Anima e centro l’ëa do movimento
Zena!... l’ëa ô piano e ô giorno stabilio;
A çittadin armæ pin d’ardimento
L’ëa posto e uffizio proprio distribuio;
Ma ne-a mæxima nêutte ne-ô momento
Che doveiva sûccede ô colpo ardio
Ne vegniva l’avviso, che l’impreisa
Per ordine di cappi a l’ëa sospeisa.

89
O che foîse caxon d’ûn tâ sconçerto,
Che ûn complotto, do quæ dä segrettessa
Dipendeiva ô sûccesso, ô fû scoverto,
No se sa comme, quella seia stessa;
O scia che a puia in quarchedûn d’inçerto
Exito a generasse timidessa,
Oppù a notizia che scoverto e rotto
S’ëa in atri lêughi ô mæximo complotto;

90
Qualunque in somma a scie a caxon de quello
Contrordine, allôa pronta e scilenziosa,
Come tacita e pronta a l’ëa a l’appello,
Benchè mainvio, a zoventù animosa
Tûtta a scentava favoria da-ô vello
Denso e fosco da nêutte tenebrosa,
Comme mûta de chen che trista e quaccia
A-ô noto fischio a se retia dä caccia