Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/479

Da Wikivivàgna

63
L’unico torto che han forse ô l’è questo,
Che per pochi marviægi e libertin
Fra i nostri, che ûn affronto manifesto
Ghe façeivan ne-ô sesso femminin,
Aôa se a vêuan piggiâ con tûtto ô resto,
E ne tegnan pe tanti biricchin:
Ma ûn effetto a me pâ quest’ingiûstizia
Ciù de semplicitæ che de malizia.

64
Coscicchè mi no posso condannâli,
Se no ammiandoghe tanto pe menûo,
Perchè semplici, goffi e materiali,
Sospettan, che i affronti, ch’han avûo
Da pochi iniqui, posse replicâli
Chiunque con noî in Aïti l’è vegnûo;
E pe questo s’appægian tutti armæ
A difende ô so onô e a so libertæ.

65
Scì Martin, te ô ripeto, questa gente
Che noî ciamemmo rûstega e brûtale,
A l’è, a ô sa d’êse, e a vêu êse indipendente,
Affezionâ pe istinto natûrale
A l’è ä patria e ä famiggia vivamente,
E senscibile a ûn torto personale;
Se dunque a s’arma, a s’arma per amô
Da patria, da famiggia e do so onô.

66
E mi, te digo[sic] ô veo, troppo me peisa
De doveî vegni a botte sensa gûsto
E a sangue freido solo pe difeisa
Con ûn popolo feo, ma sccetto e giûsto,
Da-ô quæ mi non ho avûo nisciuña offeisa,
E in questa guæra coscì poco ingiûsto,
Che se mi me trovasse, te ô confesso,
In t’ûn scimile caxo, faivo ô stesso.