Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/460

Da Wikivivàgna

147
E con rapido slanço ô s’impossessa
Da spâ, ch’aveiva a ninfa capriççiosa:
A strenze, mentre a vêu tegnila, a stessa
Incautamente a lamma lûminosa;
E in mezo ä bella man ghe resta impressa
Uña frixa profonda e sanguinosa:
A criava a figgia pe-ô dô acûto, e ô crio
Tutt’intorno a quell’isoa ô l’ëa sentio.

148
Côran e ninfe e a compagnia spagnolla
A vedde chi è in pericolo e chi cria;
A tûrba intorno ä zovena a s’affolla,
Che a mostrava cianzendo a man feria;
Ma vedendo a so gente in mezo ä folla
L’Eroe con voxe forte e risentia:
Via, compagni, ô ghe criava, abbandonemmo
Un postribolo infame: animo, andemmo!..

149
O piggiava per man coscì dixendo
Risolûto e prestiscimo Fernando,
E voendo profittâ de l’invexendo
Chi ëa fra e donne, ô partiva camminando:
Seguitavan o Ligure tremendo
Môcchi i Spagnolli e docili a-ô comando,
E se sbrigavan pe sciortî da quello
Lêugo d’illûxoîn triste e de bordello.

150
Arrivæ a-i pê de l’isoa trêuvan nette
Tûtte e so sponde e tutto ô lago vêuo
De ninfe, de giardin e de barchette:
Allôa Colombo ô se ghe caccia a nêuo,
E a nuâghe apprêuvo a compagnia a se mette;
Ma s’intorbida l’ægua, e a ghe fa un rêuo
De smêuggia intorno spûzzolente e immonda,
Ch’a i inciastrâ e a i ammorba fin ä sponda.